Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/267

 Potasować, w grze w karty: pomieszać karty, zkartować je.

 Potasowce, pierwiastki metali jak: cez, rubid, sod, lityn, potas i inne.

 Potasowy, łć., przym. od Potas; sole p-we.

 Potatarski, pozostały po Tatarach.

 Potatarzeć, stać ś. Tatarem.

 Potatuować, utatuować wielu.

 Potaż, nm., węglan potasu, biała sól łatwo rozpuszczalna, dająca roztwór gryzący, używana do szorowania, fabrykacji mydeł i do wyrobu niektórych gatunków szkieł.

 Potażarnia, nm., fabryka potażu.

 Potażowy, nm., przym. od Potaż.

 Potąd, przysł., od tego czasu, do dziś dnia, do chwili obecnej, dotychczas; do tego miejsca, do tego kresu, dotąd.

 Poteatyński, pozostały po Teatynach.

 Potemny, przydatny, dogodny, stosowny, odpowiedni; zgodny, powolny.

 Potemu, przysł., do tego, na to, stosownie do tego; tyle, ile potrzeba do tego; nic p. = na nic, do niczego.

 Potencja, łć., siła, potęga; silne i wielkie państwo; w matem., potęga, iloczyn jednakowych czynników.

 Potencjalny, łć., posiadający siłę ukrytą, występującą dopiero przy sposobności; p-a energja = ilość siły, energja, zużyta do podniesienia ciała ciężkiego do pewnej wysokości i utrzymania go na niej; utajona zdolność wykonania pracy, ujawniająca ś. jako energja kinetyczna (energja ruchu), gdy przeszkoda zostanie usunięta.

 Potencjał, łć., w fiz., stopień napięcia siły elektrycznej, magnetycznej i t. p. w jakim punkcie ciała; zdolność wykonywania pracy.

 Potentat, łć., mocarz, możnowładca, pan możny, bogacz.

 Potentatka, łć., forma żeńs. od Potentat.

 Poterminować, odbyć termin, pobyć gdzie w terminie czas jakiś.

 Potęchnąć, stęchnąć, nabrać zapachu stęchlizny, zeszczupleć.

 Potęga, moc wielka, siła niezmierna, władza silna; państwo silne, mocarstwo, potencja; wojsko silne, armja, flota wielka; na p-ę = co ś. zowie, potężnie, bez upamiętania, bez miary, z zapamiętaniem ś., na gwałt, co żywo, pośpiesznie; w matem., iloczyn, powstały z pomnożenia pewnej ilości przez siebie 2, 3 i t. d. razy: p. druga = kwadrat; p. trzecia = sześcian; p. czwarta, piąta i t. d.

 Potęgować, czynić potężniejszym, wzmagać potęgę czyją, wzmacniać; pomnażać, podnosić, powiększać; w matem., podnosić do potęgi; mnożyć ilość przez nią samą; p. ś., podnosić ś. w sile, w ważności, w wartości; stawać ś. potężniejszym, potężnieć, wzmagać ś., wzmacniać ś., nabierać siły.

 Potępiać, dok. Potępić; uznawać coś za karygodne, uznawać coś za winę, za występek, piętnować, osądzać surowo; odsądzać od czci, uznawać kogoś za winnego, wydawać wyrok na kogoś, skazywać na karę.

 Potępiający, zawierający w sobie potępienie, skazujący: wyrok p.

 Potępiciel, człowiek, który potępia.

 Potępić (się) — p. nied. Potępiać; stępić (ś.).

 Potępienica, forma ż. od Potępieniec.

 Potępienie, odsądzenie od czci,