Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/277

Ta strona została przepisana.

Powiesić, zawiesić; spuścić, zwiesić: p. nos, głowę; p. kogo = zadać śmierć na szubienicy, obwiesić; p. ś., odebrać sobie życie przez powieszenie.

Powieszać, zawieszać wiele rzeczy.

Powieszeniec, wisielec, obwieś.

Powieściarskip. Powieściopisarski.

Powieściarstwop. Powieściopisarstwo.

Powieściarzp. Powieściopisarz.

Powieściopisarka, forma ż. od Powieściopisarz.

Powieściopisarski, przym. od Powieściopisarz.

Powieściopisarstwo, Powieściarstwo, pisanie, tworzenie powieści; zbiór wszystkich powieści w literaturze jakiego narodu, epoki i t. p., beletrystyka, romansopisarstwo.

Powieściopisarz, Powieściarz, autor powieści, beletrysta.

Powieściowy, dotyczący powieści; jaki bywa w powieści, nieprawdziwy, zmyślony, wymyślony, nierealny.

Powieść, opowieść, opowiadanie; pogłoska, wieść, fama, plotka; gawęda; utwór epicki, pisany mową nie wiązaną, większych rozmiarów, przedstawiający znaczny szmat życia dawnego lub współczesnego: p. historyczna, p. obyczajowa a. współczesna; p. poetycka = utwór epicki, pisany wierszem, przeniknięty do pewnego stopnia uczuciem, a przedstawiający niewielki obraz życia, poemat.

Powieść, poprowadzić, zaprowadzić, pociągnąć z sobą; p. ś., poprowadzić ś. wzajemnie; p. Powodzić ś.

Powietnik, mieszkaniec tego samego powiatu, współziomek.

Powietrze, gaz, otaczający kulę ziemską, składający ś. z mieszaniny azotu i tlenu, oraz innych gazów w drobnej ilości, przestworze; stan pogody, klimat, aura, pogoda; ruszony, rażony p-em = paraliżem; złe p., morowe p. = zaraza, mór; na p-u zamki budować = roić, marzyć o rzeczach, które nie dadzą ś. urzeczywistnić; wyjść na p. = na dwór; być cały dzień na p-u = na dworze, w polu; wyjechać na świeża p. = na wieś, na letnie mieszkanie.

Powietrznia, warstwa powietrza, otaczająca ziemię, atmosfera.

Powietrzniany, odnoszący ś. do powietrzni; powietrzny, mglisty, lekki, jak powietrze, eteryczny, subtelny.

Powietrznica, pompa powietrzna, wiatrociąg.

Powietrznie, przysł., w powietrzu, na powietrzu; w kierunku wiatru, z wiatrem.

Powietrznik, chorągiewka, kurek, kogutek na dachu, wskazujący kierunek wiatru.

Powietrzno, przysł., z obfitością powietrza.

Powietrzność, obfitość powietrza, otwarta przestrzeń; eteryczność, powiewność, lotność, lekkość, delikatność, subtelność.

Powietrzny, odnoszący ś. do powietrza, właściwy powietrzu; pompa p-a; chorągiewka p-a = powietrznik; lekki, powiewny, latający po powietrzu, napowietrzny, na powietrzu przebywający: ptak p., żegluga p-a, żeglarz p.; odnoszący ś. do pomoru, morowy; w bot., korzeń p. = wyrastający ponad ziemią z pędów; w anat., drogi p-e = drogi oddechowe; leczenie p-e = leczenie za pomocą powietrza; kąpiel p-a = przebywanie nago na dworze w celach leczniczych; pęcherz p. u ryb = pęcherz pławny.

Powietrzokrągp. Powietrznia.