Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/32

czenie dla jakiego dawniejszego wypadku daty późniejszej od rzeczywistej.

 Parać się, bawić ś. czym, wdawać ś. w co, mieszać ś. do czego, zatrudniać ś. czym; bratać ś. z kim, przyjaźnić ś. z kim.

 Parada, fr., popisowe wystąpienie okazałe i wystawne; uroczyste wystąpienie wojska w pełnym stroju i rynsztunku podczas przeglądu; w fechtunku: zasłonięcie ś. przed ciosem, odbicie pchnięcia lub cięcia; całej p-dy = wszystkiego razem, ogółem; wielka p.! = cóż wielkiego!?; wleźć komu w p-ę = przeszkodzić mu w jego zamiarach.

 Paradjer, fr., piękny koń rasowy, takiż koń wierzchowy.

 Paradny, fr., okazały, strojny; w uroczystej formie; dotyczący wystąpienia uroczystego a. parady wojskowej; żart., iron., wyborny, doskonały; zabawny.

 Paradoks, gr., zdanie sprzeczne z ogólnym mniemaniem, w rzeczywistości a. napozór niedorzeczne.

 Paradoksalny, gr., niedorzeczny, osobliwy.

 Paradomanja, manja urządzania parad.

 Paradować, fr., popisywać się, pysznić się.

 Paradygmat, gr., wzór, schemat.

 Paradyz, gr., w teatrze najwyższa i najtańsza kondygnacja miejsc dla widzów; publiczność, znajdująca ś. na paradyzie; raj.

 Parafazja, gr., chorobliwe używanie wyrazów, odpowiadających zupełnie innym pojęciom, a nie tym, które chory chce wysłowić.

 Parafijka, łć., mała parafja.

 Parafina, tłuszcz biały, przeświecający, łatwo topliwy, otrzymywany ze smoły naftowej, wosku ziemnego, węgla i t. p. (do wyrobu świec, zapałek, papieru woskowego i innych celów przemysłowych).

 Parafja, łć., gmina kościelna, okrąg kościelny, kościół i urząd stanu cywilnego pod duchownym zawiadywaniem jednego proboszcza; mieszkańcy tegoż okręgu; każde z innej p-i, z innej wsi = każde inne, niedobrane.

 Parafjalny, łć., należący do parafji.

 Parafjanin, łć., członek parafji; przen., człowiek zacofany, prosty, bez ogłady i znajomości form towarzyskich.

 Parafjanizm, Parafjańszczyzna, łć., brak poloru umysłowego, zacofanie, brak ogłady i znajomości form towarzyskich wielkiego świata.

 Parafjanka, łć., forma ż. od Parafjanin.

 Parafjański, łć., nieokrzesany, pozbawiony ogłady, gustu, dobrego smaku.

 Parafonja, gr., przyton dźwięczący fałszywie obok tonu właściwego, wada głosu; nieprzyjemny dźwięk głosu przy przemianie jego u chłopców, wychodzących z wieku dziecięcego.

 Parafować, fr. — p. Oparafować.

 Parafraza, gr., szersze rozwinięcie jakiej myśli tekstu, uzupełniające lub rozjaśniające; opisanie, omówienie, przeróbka, uzupełnienie; w muz., oddanie tematu muzycznego z pewnemi zmianami i dodatkami, warjacje; układ tematu muzycznego na inny instrument.

 Parafrazować, gr., przerabiać, rozszerzać czyjeś myśli, objaśniając i uzupełniając; omawiać obszernie; pewien temat muzyczny oddawać w innej formie i w innym obrobieniu..

 Parafrenja, gr., głupowatość.

 Paragieneza, gr., nauka, badająca zjawiska łącznego znajdowa-