Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/370

świadczony o czym, pewny czego, nie wątpiący o czym: jestem p. o tym = jestem pewien.

 Przekonspirować się, nieostrożnie konspirując, wpaść w ręce władz, karzących za konspirowanie.

 Przekonywać, dok. Przekonać; upewniać kogo o prawdziwości czego, przeświadczać kogo dowodami, że tak jest, a nie inaczej, zniewalać kogo do przyznania czego za prawdę, do przyznania racji czemu; p kogo o co = stwierdzać jego winę naocznie, udowadniać mu winę; p. ś., przeświadczać ś. o prawdziwości czego, nabierać przeświadczenia o czym drogą rozumowania a. przez naoczne stwierdzenie, dochodzić do wniosku pewnego; p. ś. do kogo = przezwyciężać w sobie niechęć ku komu, stawać mu ś. życzliwszym.

 Przekonywająco, przysł., w sposób przekonywający.

 Przekonywający, trafiający do przekonania, bijący w oczy, wymowny, niezbity, dowodny, namacalny.

 Przekop, rów, łączący dwa miejsca, rozkop, wykop, kanał; fosa forteczna; wąwóz, jar.

 Przekopać — p. nied. Przekopywać.

 Przekopisty, pełen przekopów.

 Przekopjowywać, dok. Przekopjować; skopjować, przerysowywać, przemalowywać, kopję z czego robić; naśladować kogo, co.

 Przekopnica, skorupiak liścionogi.

 Przekopywać, dok. Przekopać; kopać w poprzek czego, rowem przedzielać; przeprowadzać rów; kopiąc przebijać; p. ś., otwierać sobie drogę kopiąc, przedostawać ś., kopiąc; brnąć przez coś sypkiego: p. ś. przez śnieg, piasek.

 Przekora, opór, przeciwieństwo, sprzeciwianie ś., robienie na złość komu: robić co na p-ę, na przekór komu = na złość komu; człowiek, sprzeciwiający ś. z zasady, na złość innym, sprzeka, uparciuch przekorny.

 Przekornie, przysł., na złość, na przekór; krnąbrnie, opornie.

 Przekorność, przekora.

 Przekorny, oporny, robiący na złość, na przekorę, sprzeciwiający ś., sprzeczny; krnąbrny, niesforny, uparty.

 Przekos, pokos, smuga trawy, ściętej kosą.

 Przekosić, nied. Przekoszać; kosząc przeciąć, przedzielić; kosząc przeprowadzić; kosząc przejść granicę czego; skosić wszystko, co było do skoszenia.

 Przekować — p. Przekuwać.

 Przekowywać — p. Przekuwać.

 Przekór — p. Przekora.

 Przeków, przekucie czego nanowo; w lm., okowy, pęta, kajdany; przen., więzienie, niewola.

 Przekpiwać, żartować sobie z kogo, z czego, przedrwiwać kogo, co.

 Przekraczać, dok. Przekroczyć; robić krok przez co; przechodzić, mijać co: p. granicę; przen., za wiele sobie pozwalać; przestępować wyznaczony prawem, obyczajem i t. p. zakres czego, nadużywać czego.

 Przekraczalny, dający ś. przekroczyć.

 Przekradać, dok. Przekraść; przenosić, przewozić co pokryjomu, ukradkiem, przemycać, szwarcować; p. ś., przemykać ś. ukradkiem, przechodzić, przejeżdżać, przedostawać ś. pokryjomu, szwarcować się.

 Przekradany, tajny, tajemny, ukradkowy, kryjomy.

 Przekrajać, Przekroić — p. nied. Przekrawać.

 Przekrapiać, dok. Przekropić; trochę kropić, kropić z przerwa-