Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/40

uroczyście, dumnie, z przesadną powagą; stąpać, iść z p-u = mierzonym krokiem zwolna iść, stąpać.

 Partesowy, łć., z partesu (mówiący, chodzący), przesadnie poważny, pełen wymagań, etykietalny.

 Partja, łć., część, oddział; oddział wojska, oddział powstańców; p. czego = pewna ilość czego (np. jakiego towaru); stronnictwo polityczne lub społeczne, dążące do wspólnego celu, odłam; w muz., część większej kompozycji, oddzielnie wypisane głosy każdego instrumentu lub każdego śpiewaka; w teatrze: rola; przebieg gry jakiej od początku do końca (p. szachów, bilardu); wykrzyk, oznaczający, że gra skończona; p. wista, winta, bridża = połowa robra; korzystne ożenienie ś. lub wyjście za mąż pod względem materjalnym lub moralnym; dobra p., zrobić dobrą p-ę = korzystnie wyjść za, mąż albo ożenić się.

 Partner, fr., współgrający, współuczestnik gry, zabawy, rozmowy.

 Partnerka, fr., forma żeńs. od Partner.

 Partolić, partaczyć, robić co źle, fuszerować, pracować niedbale i nieumiejętnie.

 Partoła — p. Partacz.

 Party, napierający, wypierający; bóle p-e = przedporodowe.

 Partycja, łć., zestawienie w jednej książce i w należytym porządku wszystkich głosów wokalnych i instrumentalnych jakiego utworu muzycznego.

 Partycypant, łć., uczestnik.

 Partycypować, łć., brać udział w czym, uczestniczyć, podzielać co.

 Partyjka, łć., w grze: zdr. od Partja.

 Partyjny, łć., mający na celu dobro lub zamiary partji, a nie dobro ogółu, stronniczy.

 Partyka, czes., duża kromka, kawał, glon chleba.

 Partykularny, łć., szczegółowy, osobny, wyłączny; nieurzędowy, prywatny.

 Partykularyzm, łć., dążność poszczególnych części, złączonych w całość polityczną, do jaknajwiększej samodzielności; popieranie celów osobistych, nieuwzględnianie ogólnych; małostkowość.

 Partykularyzować, łć., przedstawiać drobiazgowo, opowiadać a. opisywać ze wszelkiemi szczegółami, rozdrabniać.

 Partykularz, łć., miejscowość, oddalona od centrów ruchu umysłowego i cywilizacyjnego, mała mieścina lub wioska, t. zw. kąt, zabity deskami od świata.

 Partykularzysta, łć., zwolennik partykularyzmu.

 Partykuła, łć., część mowy nieodmienna; cząstka.

 Partytura, wł. — p. Partycja.

 Partyzana, fr., rodzaj halabardy, używanej przez żołnierzy pieszych w XVI i XVII wieku.

 Partyzancki, fr., przym. od Partyzant; dotyczący stronnictwa lub partji, odnoszący ś. do partyzantki.

 Partyzant, fr., członek, zwolennik danego stronnictwa; ochotnik w partyzantce, należący do t. zw. partji czyli oddziału podjazdowego.

 Partyzantka, fr., wojna podjazdowa, prowadzona przez małe oddziały na własną rękę.

 Paru... — p. Paro...

 Parwenjusz, fr., wzbogacony prostak, używający majątku ze śmieszną pychą, dorobkiewicz.

 Parza, jadło dla psów i innych zwierząt domowych.

 Parzenie, łączenie zwierząt w pary; naparzanie, mocne nagrzewanie, silne ogrzewanie czymś gorącym; p. ś., łączenie ś. zwierząt (samców z samicami).