stości proszkiem torfowym odwaniającym.
Pudermantel, Puderman, obszerny kaftan damski, używany dawniej przy czesaniu się, podwłośnik, peniuar (fig.).
Pudlarz, nm. hodowca pudli, miłośnik pudli; robotnik w pudlingarni; nieumiejętny strzelec, chybiający do zwierzyny.
Pudlica, samica pudla.
Pudling, Pudlingarnia, Pudlingowy, ang., piec = dość wielki piec, w którym surowiec z zendrą praży ś., mieszany ciągle, a tracąc nadmiar węgla, zamienia ś. na żelazo kute czyli sztabowe.
Pudlingować, ang., oczyszczać w odpowiednim piecu surowiec (żelazo) z węgla i otrzymywać tym sposobem żelazo kute czyli sztabowe.
Pudło, nm., skrzynka, paczka czworograniasta, owalna, okrągła, z tektury, z drzewa, z blachy i t. p., na towary i różne przed’ mioty; wierzch kryty czego, kadłub, mieszczący w sobie urządzenia wewnętrzne: p. powozu, samochodu, fortepianu, pianina; iść do p-a = iść w kąt, iść w pogardę, zostać zlekceważonym; stare p. = kobieta stara i brzydka, a wiele mniemająca o swej urodzie; spać, jak mysz na p-le = w trwodze, w niepokoju ciągłym; jak w p. uderzył = rozległo ś., jakby kto uderzył w pustą beczkę; strzał a. rzut chybiony.
Pudłować, strzelając do zwierzyny, chybiać.
Pudłowaty, mający kształt pudła.
Pudowy, ros., ważący pud.
Pudreta, fr., nawóz sproszkowany, wyrabiany z ludzkich odchodów.
Pudrować, fr., posypywać pudrem.
Puf, ang., kłamstwo, umyślnie puszczone w obieg, bąk, blaga; rodzaj gry w kości; sute upięcie; rodzaj nizkiego wyściełanego taboretu (fig.).
Pugilares, Pulares, łć., rodzaj teczki z kieszonkami na banknoty i papiery (fig.).
Pugilat, łć., walka na pięści.
Pugilista, łć., w starożytnym Rzymie: szermierz, walczący na pięści.
Puginał, wł., długi obosieczny nóż, noszony u pasa, sztylet (fig.).
Puha, tur., bizun, knut, u kańczug, bas.
Puhacz, rodzaj rewolwerowej pukawki, wydającej silny odgłos.
Puhacz, ptak drapieżny z rzędu kraskowatych, rodziny sów (fig.).
Puhaczę, Puhaczątko, pisklę puhacza.
Puhar, nm., duży ozdobny kubek do picia wina, czara, duży kielich, rostruchan (fig.).
Puharek, nm., zdr. od Puhar.
Puk!, Puk! Puk!, Stuk! Puk!, wykrz., naśladujący pukanie, stukanie; rzecz., dawna gra w karty.
Pukać, dok. Puknąć; stukać, kołatać, uderzać zlekka; bić, uderzać mocno: serce p-a; wydawać odgłos, uderzać z łoskotem, strzelać, hukać, grzmocić, walić, trzaskać, łomotać; przen., hałasować, awanturować ś.; wypić co, golnąć, machnąć, p., p. ś., pękać, rozpadać ś. z trzaskiem, rozrywać ś.; rozchylać ś., roztwierać ś. (o pączku rośliny, o owocu); przen., rozwiewać ś., ulatniać ś., niknąć.
