Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/478

 Purpurowieć, łć., mieć a. przybierać kolor purpurowy.

 Purpurowo, łć., przysł., koloru purpury, szkarłatu.

 Purpurowy, Purpurzany, łć., szkarłatny, krwisto-czerwony.

 Purpurzyć, łć. — p. Purpurować.

 Puryfikacja, łć., oczyszczenie; podczas Mszy św. oczyszczenie kielicha po komunji kapłańskiej.

 Puryfikaterz, łć., ręczniczek płócienny do wytarcia kielicha i rąk kapłańskich podczas Mszy św.

 Puryfikator, łć., narzędzie do oczyszczania (gazów, cieczy i t. p.).

 Puryfikować, łć., oczyszczać.

 Purysta, łć., dbający o poprawność i czystość języka, dążący do wyplenienia wyrazów i zwrotów cudzoziemskich; dbający o czystość obyczajów i moralność.

 Purytanin, łć., w Anglji i Ameryce członek stronnictwa religijnego dążącego do oczyszczenia Kościoła ze wszystkich, dodatków nie opartych na Piśmie św., przen., człowiek zasad surowych i niezachwianych.

 Purytanizm, łć., przesadna surowość obyczajów, ścisłe przestrzeganie czego.

 Purytanka, łć., forma ż. od Purytanin.

 Puryzm, łć., oczyszczanie języków i zwrotów z naleciałości; przesadna czystość w mowie.

 Pusło, Puślisko, rzemień, u którego uwiązane jest strzemię.

 Pusować, łć., pchać naprzód, popierać osobę lub interes wszystkiemi siłami.

 Pustactwo, pustota, płochość, trzpiotowatość.

 Pustaczy, Pustacki, figlarny, wesoły, płochy, swawolny, postrzeleńczy, lekkomyślny.

 Pustak, człowiek pusty, swawolnik, wesoły, płochy; wietrznik, wartogłów, trzpiot, lekkoduch, postrzeleniec.

 Pustelnia, mieszkanie pustelnika; mieszkanie odludka, samotnika.

 Pustelnica, Pustelniczka, kobieta, żyjąca w samotnej ustroni, oddana modlitwie i rozpamiętywaniom pobożnym.

 Pustelnik, człowiek mieszkający w samotnej ustroni, np. w puszczy a. na pustyni, dla pokuty, modlitwy i rozpamiętywań pobożnych, eremita; przen., człowiek, lubiący samotność, odludek, samotnik.

 Pustka, miejsce puste, niczym nie wypełnione, próżnia; miejscowość niezaludniona, pustynia; pole nie obsiane, nieuprawne, gospodarka opuszczona; budowla opuszczona, ruina, zwaliska; puste wnętrze budynku, sali i t. p.; stać p-ą a. p-ami = być próżnym, niezajętym, opuszczonym.

 Pustkowie — p. Pustka.

 Pusto, próżno, bezludnie, opuszczenie; p. w głowie = bezmyślnie; wietrznie, brak rozumu, zastanowienia.

 Pustobrzmiący, niczym nie poparty, gołosłowny, czczy, nie posiadający istotnej treści: frazes p.

 Pustogłów, lekkoduch, wietrznik, trzpiot, pustak, swawolnik.

 Pustorogi, mający rogi wewnątrz puste.

 Pustorożec, w lm. p-ce, zwierzę dwukopytowe przeżuwające o rogach pustych, wół, bawół, owca, koza, antylopa i in.

 Pustosz, pustka, próżnia; ugór, gospodarka opuszczona; budynek zrujnowany.

 Pustoszeć, -eje, -ał; Pustoszyć się, stawać ś. pustym; wyludniać ś.

 Pustoszyciel, człowiek, który pustoszy, niszczyciel.

 Pustoszyć, pustym czynić, zamieniać w pustkowie, niszczyć, dewastować.

 Pustość, miejsce puste, czczość, próżnia.