R, 18-ta litera alfabetu; spółgłoska przedniojęzykowa, twarda, dźwięczna, płynna.
R. przy stopniach ciepła lub zimna = podług termometru Réaumura.
Rab, ros., niewolnik.
Rabacja, łć., napad, rzeź, bunt; w szczególności rzeź galicyjska w r. 1846.
Rabarbar — p. Rumbarbarum; roślina z rodziny rdestowatych, używana w celach leczniczych (fig.).
Rabarbarowy, zrobiony z rabarbaru, zawierający rabarbar: wino r-e, pastylki r-e.
Rabat, nm., ustępstwo od ceny towaru, przyznane przez sprzedającego kupującemu, opust.
Rabata, nm., grządka kwiatowa, bramująca trawnik, obrzeżająca ścieżkę w ogrodzie; w lm., r-y, wyłogi na mundurach wojskowych koloru odmiennego.
Rabatować, nm., dawać rabat.
Rabatowy, nm., odnoszący ś. do rabatu: r-a sprzedaż = z ustępstwem rabatu na cel dobroczynny.
Rabdomancja, gr., dosłow. wróżenie kijkiem; odgadywanie przy pomocy jakiegoś pręcika, gdzie są źródła, kopalnie, skarby.
Rabi, hebr., nauczyciel, mistrz.
Rabiać — p. Robić.
Rabiasty, jarzębowaty, pstry.
Rabież — p. Grabież.
Rabin, hebr., urzędowy przedstawiciel gminy żydowskiej, uczony żydowski i kaznodzieja, kapłan żydowski (fig.).
Rabinat, hebr., urząd rabina; dom urzędu rabinackiego.
Rabinista, hebr., żyd, uznający nietylko Stary Testament, ale i Talmud za powagę w rzeczach wiary i prawa.
Rabizna, ślady na twarzy po ospie naturalnej.
Rabować, nm., łupić, grabić, zabierać, pozbawiać kogo mienia przemocą
Rabownictwo, nm., skłonność do rabowania, do łupiestw.
Rabulista, łć., krętacz prawny, matacz, tłumaczący przewrotnie prawo na swoją korzyść.
Rabulistyka, Rabulizacja, łć., wykrętne tłumaczenie przepisów prawa; biegłość w wynajdywaniu kruczków prawnych i sposobów wykrętnego tłumaczenia prawa.
Rabunek, nm., przywłaszczenie cudzej własności przemocą a. groźbą pozbawienia życia osoby rabowanej.
Rabunkowy, nm., połączony z rabunkiem; r-e gospodarstwo = gospodarstwo, prowadzone bez oglądania ś. na przyszłość, połączone z lekkomyślnym niszczeniem samych źródeł dochodu, gospodarstwo ekstensywne.
Rabusiostwo, nm., łupienie, plondrowanie, grabienie, kradzież, napady, rozbój.
Rabuś, nm., człowiek, dopuszczający ś. rabunku, przywłaszczający sobie gwałtem cudze mienie, łupieżca, grabiciel, zbójca.
Rabuśniczy, nm., odnoszący ś. do rabuśnika, rabuśnikowi właściwy.
Rabuśnik — p. Rabuś.
Raby, pstry, różnobarwny: pies r. = łaciaty; człowiek r. = ospowaty, piegowaty.
