Rana, przerwanie a. rozłączenie tkanek wskutek choroby lub urazu, skaleczenie, uszkodzenie, nacięcie.
Rand, a. dosł. brzeg; terytorjum nadbrzeżne, szczególniej w Transwaalu, gdzie są kopalnie złota.
Randewu, Rendez vous, Randeiks, Randka, fr., spotkanie, schadzka, zwłaszcza miłosna.
Ranek, początek dnia, rano, poranek; r. życia = dzieciństwo, pierwsza młodość.
Ranga, fr., stopień hierarchji urzędowej, godność, dostojność.
Ranić, zadawać ranę, kaleczyć; przen., obrażać, razić, dotykać boleśnie, przykrość wielką sprawiać; r. ś., zadawać sobie ranę, kaleczyć ś.
Raniec, nm., torba na rzeczy do noszenia na plecach, tornister.
Raniuszek, ptak śpiewający, zębodzioby z rodziny sikor, remiesz, sikora mała, ogniczek, sosnówka (fig.).
Raniuśko, Raniutko, Raniusieńko, przysł., bardzo rano, bardzo wcześnie.
Ranka, niewielka rana, skaleczenie.
Rankor, łć., uraza, żal do kogo; zmartwienie, frasunek; ochota, zapał.
Rapliwy, łatwo dający ś. zranić, skaleczyć.
Ranny, odnoszący ś. do rana, zdarzający ś. rano, poranny; wczesny, rychły; r. ptaszek = człowiek, który wstał wcześnie a. lubi rano wstawać; ten, który otrzymał ranę, raniony; rzecz., człowiek zraniony.
Rano, przysł., zaraz po świcie, na początku dnia, przed południem, wcześnie, rychło, wczas: trzeba r. wstać, żeby go oszukać = mieć wielki spryt; kto r. wstaje, temu Pan Bóg daje = pracowitemu Bóg szczęści; rzecz., ranek, poranek, wczesna pora dnia, przedpołudnie.
Rant, nm., wypustka, kant na brzegach odzieży, skraj; w intr., wystający brzeg okładki.
Rantownica, nm., przyrząd do wycinania rantów, monet, medali i wyciskania na nich napisów, brzegownica.
Ranunkuł, łć. — p. Jaskier.
Ranwers, fr., klapa odwrócona u żakieta, wyłogi.
Ranza, fr., pieśń wygrywana na trąbach przez pasterzy w Szwajcarji.
Ranżerować, fr., porządkować, układać; wybrakowywać, przebierać, usuwać osobniki lub przedmioty nie mogące służyć dalej do danego celu.
Ranżować, fr., ustawiać w szeregi.
Rańtuch, nm., rodzaj długiej płachty, której kobiety wiejskie używają jako wierzchnie okrycie (fig.).
Rap, ryba brzuchopłetwa, karpiowata, rapa, bielizna, bieleń (fig.).
Rapa, nm., bystre miejsce w rzece; koń maści karej.
Rapa, fr., tytuń tarty, tabaka francuska.
Rapatrjować, fr., sprowadzić emigranta do ojczyzny z powrotem; r. ś., wrócić z emigracji do ojczyzny.
Rapcie (-pci), łyka, pęta; paski i z taśmy a. sznurków do przywieszania szabli a. karabeli u boku.
Rapeć, ręka, łapa, kopyto, racice.
Rapir, Rapier, fr., długa, wązka, obosieczna szpada z koszem drucianym u rękojeści, używana do fechtunku (fig.).
