Rumianica, roślina z rodziny ogórecznikowatych, lotowy korzeń.
Rumianiuchny, Rumianiutki, Rumianiuteńki, bardzo rumiany.
Rumiano, przysł., w rumianym kolorze.
Rumianość, kolor rumiany, różowy; cera czerstwa, zdrowa.
Rumiany, czerwonawy, różowy, zarumieniony, przypieczony, przyrumieniony, przysmażony; przen., czerstwy, świeży, zdrowy.
Rumiel, roślina z rodziny złożonych.
Rumienić, czynić rumianym, różowić, czerwienić; rumieńcem oblewać, różować; przysmażać, przypiekać; r. ś., nabierać rumianości, okrywać ś. kolorem różowym; oblewać ś. rumieńcem, czerwienić ś., piec raczka a. raka, dostawać kolorów; przysmażać ś., przypiekać ś.; przen., wstydzić ś. za siebie a. za kogo, żenować ś.; ukazywać ś. w barwie różowej.
Rumienidło, kosmetyk do malowania na twarzy sztucznych rumieńców, ruż.
Rumieniec, rumiana barwa na twarzy, rumianość twarzy, kolory, wypieki; różowa plama na owocu; dostać r-ów = zaczerwienić ś., sponsowieć, spiec raczka; nabrać r-ów = nabrać czerstwej, zdrowej cery; r. chorobliwy = wypieki gorączkowe na twarzy.
Rumienieć — p. Rumienić ś.
Rumień, choroba skórna, rumian.
Rumieńczyk, zdr. od Rumieniec.
Ruminacja, łć., przeżuwanie.
Rumny, pełen gruzów, rumowisk, pełen okruchów skalnych.
Rumor, łć., hałas, zgiełk, wrzawa; rozruch; zamieszanie, zamęt.
Rumot, romot, stuk, trzask, hałas, zapadanie; rzeczy połamane.
Rumować, uprzątać, oczyszczać, usuwać co; plondrować, grabić, rabować; stukać, hałasować; r. ś., wyprowadzać ś., usuwać ś.
Rumowica, roślina z gromady paprotników.
Rumowie — p. Rumowisko.
Rumowisko, Rumowie, zwaliska, rozwaliny, ruiny; kupa gruzów, odłamków muru; kupa okruchów skalnych.
Rumówka, ziemia zruszona, usypana ręką ludzką; sól kopalniana w kawałkach.
Rumsztyk, pieczeń wołowa z grzbietu.
Runa, nm. — p. Runy.
Runąć, upaść z hałasem, zwalić ś. całym ciężarem, gruchnąć, grzmotnąć, obalić ś., wywrócić ś., upaść, w niwecz ś. obrócić; huknąć, trzasnąć, rozlec ś., zagrzmieć.
Rundlauf, nm. — p. Kołobieg.
Rundrajza, nm., bilet kolejowy okólny, dający prawo zatrzymywania ś. przez czas dłuższy w różnych miejscowościach i powrotu do miejsca wyjazdu kolejami a. parowcami.
Runicki, Runiczny, nm., odnoszący ś. do runów; napisany runami.
Runięć, kiełkując, okrywać ziemię runią; o zbożu: puszczać kiełki. rosnąć.
Runo, skóra owcza, pokryta wełną, sama wełna owcza; złote r. = wielka kar jera, wielki zysk pieniężny bez pracy; order złotego r-a = order, ustanowiony przez Filipa Dobrego, księcia burgundzkiego, w roku 1429, przedstawiający złotego baranka, przywieszonego na wstędze (fig.).
Runolog, nm., uczony znawca run, badacz run.
Runy, nm., Runiczne pismo, prastare pismo, używane niegdyś przez Giermanów, Skandynawów i Słowian (fig.).
