Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/616

Ta strona została przepisana.

co poruszać = dotykać; ruszony powietrzem, paraliżem = dotknięty; ruszaj! = marsz!, w drogę!, jazda!, wio!; ruszaj precz! = wynoś ś.; r. koniem = puszczać ś. w cwał, rzeka, lód rusza = puszcza, taje; r. ś., odbywać, wykonywać ruch, dawać znak życia, poruszać ś., chwiać ś., kiwać ś., drgać, być obluzowanym; kręcić ś., wiercić ś.; wykazywać ożywioną działalność, krzątać ś., zabiegać koło czego, dawać znak życia; przen, wzruszać ś., poruszać ś., rozrzewniać ś., rozczulać ś., wychodzić ze stanu obojętności; dawać ś. porwać, unieść; r. ś. z miejsca = dźwigać ś., podnosić ś.; rusz ś.! = weź ś. do roboty!, pośpiesz ś.!

Ruszcik, nm., mały ruszt.

Ruszczeć, stawać ś. Rusinem, Rosjaninem; nabierać charakteru rusińskiego, rosyjskiego.

Ruszczyć, przemieniać w Rusina, Rosjanina; nabierać charakteru rusińskiego, rosyjskiego; r. ś., stawać ś. Rusinem, Rosjaninem.

Ruszczyzna, wszystko, co jest rosyjskie; charakter rosyjski.

Ruszenie, rzecz., od Ruszyć; pospolite r. = powołanie pod broń wszystkich dojrzałych obywateli: pospolite r. w daw. Polsce = powołanie pod broń całej szlachty.

Rusznica, czesk., ręczna broń palna, muszkiet, strzelba (fig.).

Rusznicarz, czesk., p. Rusznikarz.

Rusznikarski, czesk., odnoszący ś. do rusznikarza.

Rusznikarz, czesk., fabrykant, wyrabiający broń palną, puszkarz.

Ruszt, nm., palenisko, krata żelazna pod ogniskiem, na którą kładzie ś. węgiel, koks lub drzewo (fig.); drążki, kraty, kratowanie, tyczka do rozwieszania.

Rusztować, nm., robić rusztowanie; przepalać rudę przekładając ją z drzewem; budować mozolnie, klecić, przygotowywać.

Rusztowanie, nm., wiązanie z bali i belek, wznoszone dla ułatwienia wykonania robót mularskich, górniczych i t. p.

Rusztowisko, nm., miejsce, gdzie rusztują rudę.

Rusztowny, nm., odnoszący ś do rusztowania.

Rusztówka, nm., żelazo rusztowe.

Ruszyćp. nied. Ruszać.

Ruśniak, odmiana ziemniaka.

Ruśniatka, roślina z rodziny złożonych.

Ruśnica, nm.p. Rusznica.

Ruta, fr., droga, marszruta.

Ruta, łć., roślina z rodziny rutowatych (fig.).

Ruten, metal, pierwiastek chemiczny pokrewny platynie, trudno topliwy.

Rutenizacja, łć., przerabianie na Rusinów, nadawanie piętna ruskiego.

Rutenizm, łć., wyraz lub wyrażenie pochodzenia ruskiego.

Rutenizować, łć., przerabiać na Rusinów, nadawać charakter ruski.

Rutewka, roślina z rodziny jaskrowatych (fig.).

Rutewnik, roślina z rodziny parolistnikowatych, hojnatka.

Rutka, łć., zdr. od Ruta; siać r-ę = nie wychodzić za mąż (o pannie).

Rutowate, rodzina roślin dwuliściennych.

Rutwica, Rutewka, roślina z rodziny motylkowatych.