Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/620

Ta strona została przepisana.

Rychtyk, pewnie, niechybnie; właśnie, w samą porę, w sedno; zupełnie dobrze, dokładnie.

Rycie, kopanie; rzezanie; coś wyrzeźbionego, rzeźba.

Rycina, obraz, ryty na drzewie (drzeworyt), na metalu (miedzioryt, staloryt), na kamieniu (litografja).

Rycyk, ptak z rzędu siewkowatych, z podrzędu kuligów, z rodziny bekasów.

Rycyna, łc., Rycina; olej rycynowy, olej rącznikowy; alkaloid,, wydobywany z nasion rącznika.

Rycynowy, łć., odnoszący ś. do rycyny, wyciśnięty z rycyny.

Rycynus, łć.p. Rącznik.

Ryczałt, Ryczałtem, nm., hurt, hurtem, ogół, ogółem, wszystko, nie przebierając.

Ryczałtowo, nm.p. Ryczałtem.

Ryczałtowy, nm., hurtowy, ogólny.

Ryczeć, dok. Ryknąć; o zwierzęciu: wydawać ryk; płakać głośno; wybuchać płaczem; o człowieku: wołać głośno, drzeć ś, wrzeszczeć.

Ryć, kopać, rozgrzebywać, rozgarniać ziemię; rzeźbić, wyrzynać, rytować; r. ś., gmerać, grzebać ś., bobrować w czym, przewracać co, szukając; przedzierać ś., przedostawać ś., wydobywać ś.

Rydel, narzędzie ręczne do kopania, łopata wązka, szpadel (f.); przen., mogiła, grób; śmierć, zgon.

Rydelek, mały rydel.

Rydlisko, trzonek, rękojeść rydla.

Rydlować, kopać rydlem.

Rydlówka, drewniana łopatka, na którą osadza ś. rydel.

Rydwan, nm., u starożytnych wóz dwukołowy, otwarty z tyłu, na którym po wojnie, na igrzyskach, wyścigach wjeżdżali tryumfatorowie, wóz tryumfalny (fig.); r. żałobny = karawan.

Rydz, grzyb jadalny z rzędu bdeł, z rodzaju mleczajów (fig.); lepszy r., niż nic = dobry i mały zysk; czerwony, jak r. = ma czerstwą cerę; zdrów, jak r. = zupełnie zdrów.

Rydzawiec, tlenek ołowiu, glejta.

Rydzawy, Rydzowaty, rudobrody.

Rydzobrody, rudobrody.

Rydzowacieć, stawać ś. rydzowatym.

Rydzy, mający kolor rydza, rudy.

Rydzyk, mały rydz.

Ryga, wł., wiersz liczb, linja cyfr; pięciolinja na papierze muzycznym; suszarnia na zboże; w druk., odstęp szerszy między wierszami; w lm., podkładka linjowana pod papier do pisania; w druk., podkładka pod ostatni wiersz kolumny; żart., jechać do rygi (Rygi) = dostawać wymiotów.

Rygał, nm., stół, na którym kaszta drukarska leży pochyło, a w nim przegrody na chowanie kaszt; szafa bez drzwi z półkami na książki i papiery.

Rygiel, nm., zasuwa, zawora, zapora (fig.); klin, którym jeden kawał drzewa w sprzęcie składanym przymocowany jest do drugiego, wiązanie.

Rygielek, nm., mały rygiel; klapka, na którą zapina ś. pod brodą podniesiony kołnierz od palta; widoczny szew z jedwabiu u kieszeni.