Ryglować, nm., zamykać na rygiel; łączyć, wiązać ryglem.
Rygor, łć., surowość, karność; przymus prawny.
Rygoroza, łć., egzaminy ścisłe dla otrzymania stopnia akademickiego doktora jakiej umiejętności.
Rygorysta, łć., człowiek, surowo i bezwzględnie stosujący ś. i przestrzegający przepisów i praw.
Rygorystka, łć., forma ż. od Rygorysta.
Rygorystyczny, łć., ścisły podług prawa, skrupulatny, pedancki.
Rygoryzm, łć., zbytnia surowość, ścisłość, ostrość postępowania.
Rygować, nm., papier = linjować do pisania nut; przyszywać co rzadkim ściegiem do wierzchu ubrania.
Rygweda, hind., pierwsza i najstarożytniejsza z czterech ksiąg Wed, obejmujących podstawy braminizmu.
Ryhot, rychotanie, śmiech głośny.
Ryj, pysk śpiczasty u niektórych zwierząt ssących, którym ryją (f.); wyniosłość nad oczami, miasto nosa, u potworów; twarz podobna do ryja, morda, gęba.
Ryjek, mały ryj; pyszczek, smoczek u owadów (fig.); chrząszcz czteroczłonkowy słonikowaty, ryjkowiec, słonik.
Ryjkonosy — p. Ryjówki.
Ryjkowaty, mający kształt ryjka.
Ryjkowiec — p. Ryjek.
Ryjny, dotyczący rycia, ryjący; odnoszący ś. do ryja.
Ryjogłowiec, potwór z twarzą i czaszką zniekształconą.
Ryjówki, rodzina ssących owadożernych (do niej należą sork, i krety i t. d.).
Ryk, głos mocny, gruby, przeciągły, ryczenie, ryknięcie; przen., płacz donośny, zawodzenie; kiepski śpiew, byle jaka deklamacja hałaśliwa.
Rykliwy, ryczący.
Ryknąć, p. nied. Ryczeć.
Rykoszet, fr., odskok, odbicie ś. ciała rzuconego, np. kuli, od jakiegoś przedmiotu.
Rykoszować, Rykoszetować, fr., odbijać ś. rykoszetem.
Rykowisko, czas popędu płciowego u jeleni i łosi; bekowisko, ruja.
Ryksza, jap., dorożka dwukołowa, o dwu dyszlach, ciągniona przez człowieka (fig.).
Rylcowaty, kształtem zbliżony do rylca, szpiczasty.
Rylec, przyrząd do rycia, do rytowania na miedzi, stali, na kamieniu (f.); u starożytnych: narzędzie do pisania, styl; pług podskibowy do spulchniania gruntu; przen., technika rzeźbiarza, talent rzeźbiarza; sposób pisania, styl pisarza.
Rym, nm., jednobrzmienność końcówek w wierszach, składność; wiersz, mowa wiązana, poezja; zgodność, składność; mowa, gadanie, gawęda, opowiadanie; w r. = zgodnie, składnie, po myśli, do gustu.
Rym!, wykrz., oznaczający upadek ciężki; bęc!, klap!, brzdęk!; właśnie, akurat, jak na złość.
Rymarczyk, nm., uczeń a. czeladnik u rymarza.
Rymarka, żona rymarza, siodlarka; zajęcie, rzemiosło rymarza.
Rymarstwo, nm., rzemiosło rymarza, siodlarstwo; żart., pisanie lichej poezji, lichych wierszy.
Rymarz, nm., rzemieślnik, robiący wyroby z grubej skóry, np.
