Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/646

 Samorządca, samodzierżca, jedynowładca, autokrata; człowiek, który od nikogo nie zależy, pan swojej osoby i swoich, postępków.

 Samorządczyni, forma ż. od Samorządca.

 Samorządność — p. Samorząd.

 Samorządny, rządzący ś. sam, niezależny, autonomiczny.

 Samorządztwo, monarchja nieograniczone samowładztwo, jedynowładztwo.

 Samorzutnie, przysł., mimowolnie, bez udziału świadomości.

 Samorzutność, charakter tego, co jest samorzutne, pochodzące z własnego popędu.

 Samorzutny, dokonywający ś. samodzielnie, z własnego popędu, bez udziału kierującej woli i bez poczucia celu; mimowolny, żywiołowy, nieświadomy.

 Samosadka, sól, sama ś. krystalizująca na jeziorach słonych.

 Samosatenjanin, Samosateńczyk, członek sekty z 3-go w. po Chr., zaprzeczającej bóstwu Chrystusa, Sauljanin.

 Samosąd, osądzenie przestępcy i dokonanie na nim wyroku przez samą ludność, bez udziału sądu koronnego; osądzenie samego siebie, samoocena, samokrytyka.

 Samosiejka, zboże, które samo ś. wysiewa.

 Samosiewka, roślina, która ś. sama wysiała.

 Samoskrzele, skrzele bez błony przyskrzelowej.

 Samosmar, przyrząd w maszynie do smarowania automatycznego.

 Samostrzał, rodzaj łuku z kolbą, kusza; strzelba nabita, strzelająca za najlżejszym poruszeniem, zastawiana na zwierza, jako samołówka.

 Samostrzelnik, rzemieślnik, wyrabiający samostrzały.

 Samoszyjący, przyrząd, szyjący mechanicznie, automatycznie.

 Samoświadomość, świadomość o sobie samym, samopoczucie, samowiedza.

 Samoświecący, wydający z siebie światło sam przez ś.

 Samota — p. Samotność.

 Samotaki, taki sam.

 Samotażkiem, ciągnąc samemu, samociąż.

 Samotka, zwierzę ssące z rzędu gryzoni, z rodziny myszy.

 Samotnący, tnący mechanicznie, automatycznie.

 Samotnia, życie samotne, samotność, osamotnienie; miejsce niezamieszkałe, samotne, odludne, pustelnia.

 Samotnica, kobieta, żyjąca zdala od ludzi, prowadząca życie samotne.

 Samotniczo, przysł., samotności, w odosobnieniu.

 Samotniczy, samotny, odosobniony.

 Samotnie, przysł. — p. Samotniczo.

 Samotnik, człowiek, stroniący od świata i ludzi, żyjący w samotności, w oddaleniu od ludzi, mizantrop, pustelnik; zabawka, gra dla jednej osoby.

 Samotność, stan człowieka, żyjącego samotnie; bezludność, pustka, odosobnienie; obawa s-ci = rodzaj zboczenia umysłowego.

 Samotny, pędzący życie w oddaleniu od ludzi i świata, żyjący samotnie; ustronny, odludny, zaciszny; bezludny, opuszczony.

 Samotrawienie, trawienie samego siebie, frasunek, kłopot.

 Samotreść, wino, ciekące z winogron przed ich tłoczeniem; wino z suchych jagód.

 Samotrwały, nie potrzebujący zapewniać sobie trwałości przez przyswajanie cząstek obcych.

 Samotrzask, łapka na ptaki, potrzask, samołówka.

 Samotrzeć, przysł., razem z dwoma innemi, jeden z trzech.