Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/667

myśl, zawierająca wniosek; s. moralny: wniosek, nauka, płynąca z bajki, ze zdarzenia, z opowiadania.

 Sensacja, łć., wielkie wrażenie, podziw.

 Sensacyjny, łć., sprawiający wielkie wrażenie, obrachowany na wzbudzenie podziwu.

 Sensal, wł., kurjer, pośrednik, mekler; wyręczyciel, zastępca.

 Sensat, łć., człowiek przesadnie poważny; człowiek stałych zasad.

 Senserja, — wł., pośrednictwo, kurtaż, faktorne.

 Sensualista, łć., zwolennik sensualizmu; człowiek zmysłowy.

 Sensualizm, łć., zmysłowość; pogląd filozoficzny, oparty na twierdzeniu, że wszelką wiedze, zawdzięczamy wyłącznie spostrzeżeniom zmysłowym; pogląd, stawiający zadowolenie zmysłów jako cel i największe dobro.

 Sensualny, łć., zmysłowy.

 Sensybilizacja, łć., uczulenie; w fotogr., uczulenie papieru fotograficznego na działanie światła przez napojenie go solami srebra.

 Sensytywa, łć., w bot.: to samo co mimoza, czułek; w hypnotyzmie: osoba łatwo ulegająca sugiestji hipnotycznej.

 Sensytywność, łć., wrażliwość, podatność niektórych osób do wywoływania objawów medjumicznych.

 Sensytywny, łć., w wysokim stopniu wrażliwy, czułostkowy.

 Sentencja, łć., krótkie, treściwe zdanie, zawierające piękną, moralną myśl, głęboką prawdę życiową; przekonanie, maksyma; zdanie przysłowiowe, treść, myśl, znaczenie; zdanie, orzeczenie, osnowa wyroku sądowego.

 Sentencjonalny, łć., bogaty w sentencje, wyrażający ś. zdaniami zwięzłemi, pełnemi głębszej myśli, ogólnego znaczenia.

 Sentencjonarz, łć., księga sądowa, w którą zapisuje ś. podczas sesji sentencję czyli osnowę wyroku.

 Sentencjonować, łć., wypowiadać swoje zdanie o sprawie; głosować.

 Sentyment, łć., uczucie, uczuciowość, wrażenie, usposobienie.

 Sentymentalizm, łć., uczuciowość, tkliwość, czułość, czułostkowość, przesadne oddawanie ś. uczuciom rzewnym.

 Sentymentalizować, Sentymentować, łć., rozczulać ś., rozrzewniać ś.

 Sentymentalność, łć. — p. Sentymentalizm.

 Sentymentalny, łć., przesadnie uczuciowy, czuły, tkliwy, łzawy.

 Sep, danina w ziarnie, dawana panu, zsyp, zsypka, osep, małdr, małdrat.

 Separacja, łć., rozłączenie, rozdzielenie; oddzielenie gruntów; rozłączenie małżeństwa na czas nieograniczony bez rozwodu (u katolików).

 Separat, łć., małżonek nie rozwiedziony, lecz rozłączony sądownie z żoną.

 Separatka, łć., żona nie rozwiedziona, lecz sądownie rozłączona z mężem; fr., oddzielny gabinet w restauracji.

 Separator, łć., przyrząd, oddzielający śmietankę od mleka, centryfuga, rozdzielacz.

 Separatysta, łć., ten, który ś. oddzielił od swego stronnictwa, wyznania, a. dąży do oddzielenia ś.

 Separatystyczny, łć., dążący do oddzielenia ś.; odrębny.

 Separatyzm, łć., odrębność, odłączenie ś. od większości, od swego stronnictwa politycznego lub religijnego.

 Separować, łć., rozdzielać, oddzielać ś.; s. ś., rozłączać ś. (o