Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/724

Ta strona została przepisana.

szyn lub ich części, smarowidło, maź.

Smardz, gatunek grzyba (fig.).

Smark, wydzielina z nosa; przen., dzieciak, dzieciuch, fąfel, smarkacz, smarkaty, smarkata.

Smarkacz, dzieciak, niedorostek, młody chłopiec zarozumiały, chłopiec nieznośny, młokos.

Smarkaczostwo, wiek smarkacza, charakter smarkacza.

Smarkać, dok. Smarknąć, oczyszczać nos od smarkocin przez ich wydmuchiwanie; s. ś., walać ś. smarkami.

Smarkata, mała dziewczyna, fąfel, smarkacz, smark.

Smarkatka, zdr. od Smarkata; świeca z kiepskiego łoju; chustka do nosa.

Smarkaty, pełen smarków, zasmarkany; rzecz.p. Smark.

Smarknąćp. nied. Smarkać.

Smarkocinyp. Smark.

Smarkulp. Smark.

Smarnia, fabryka smarów, maźnia.

Smarować, mazać, namazywać, pomazywać, nacierać zwłaszcza czymś tłustym, namaszczać; przen., malować niestarannie, bez talentu, gwazdać, paćkać; pisać szybko, niewyraźnie; smolić, walać, świechtać; s. kogo, komu skórę = bić, ćwiczyć, chłostać; przen., pomykać, gnać, pędzić; ujmować sobie kogo darami: przekupywać; kto s-je, ten jedzie = kto płaci, daje łapówki, popiera swoją sprawę, ten dojdzie celu; s ś., smarować siebie.

Smarowanie, namazywanie; lek do wcierania, smarowidło, maść; przen., baty, wały, chłosta.

Smarowidło, to, czym ś. smaruje, smar.

Smarownia, miejsce, gdzie smarują co smarami.

Smarownie, przysł., pomyślnie, prędko a dobrze, jak po mydle, jak po stole, jak po maśle; gładko.

Smarownik, człowiek, który smaruje; robotnik, którego obowiązkiem jest smarowanie osi kół pociągów kolejowych, smarowóz.

Smarowny, dający ś. smarować; posuwisty, szybko mknący, chybki.

Smarowózp. Smarownik.

Smażenina, potrawa smażona.

Smażyć, prażyć na ogniu jakąś tłustość a. potrawę jaką na tłuszczu; topić tłustość na ogniu; z trudem co wynajdywać, z wielką pracą komponować, klecić: s. koncepty; s. sobie mózg, głowę = męczyć ś., wysilać ś. nad czymś; s. ś., być smażonym, prażonym; być wystawionym na gorąco, na upał, skwarzyć ś.; przygotowywać ś., knuć ś.; dojrzewać, płowieć (o zbożu); przen., suszyć sobie głowę, silić ś., wysilać ś., dulczeć, ślęczeć nad czymś, troskać ś., trapić ś.

Smażywiecheć, liczykrupa, skąpiec, sknera.

Smerda, dzieciak, żak, smarkacz, fąfel, młokos zuchwały; u starożytnych Słowian i Polan rodzaj żołnierza uzbrojonego w dzidę i łuk.

Smereczyna, Smreczyna, gałązki świerkowe, świerk.

Smerekp. Świerk.

Smęcićp. Smucić.

Smędzićp. Swędzić.

Smętp. Smutek.

Smętarzp. Cmentarz.

Smętekp. Smutek.

Smętnica, istota smętna, uosobienie smętku.

Smętnie, smutnie.

Smętny, smutny.

Smoczek, mały smok; wiaderko w pompie podobne do kociołka; kawałek bułki umoczony w mleku, zawinięty w szmatkę, dawany niemowlęciu w usta by go ssało