Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/727

 Smutno, Smutnie, przysł., żałośnie; żałobnie, posępnie, tęsknie.

 Smutnooki, mający oczy smutne.

 Smutnowrogi, złowrogi.

 Smutny, Smętny, przepełniony smutkiem, zasmucony, zmartwiony, posępny, strapiony, stroskany, cierpiący w cichości; świadczący o smutku; wywołujący smutek, przykry, godny pożałowania, okropny, żałobny.

 Smuzić, wydawać głos właściwy zającowi.

 Smuż, skórka zajęcza.

 Smużka, mała smuga.

 Smycz, rzemień, na którym charty na polowanie prowadzą, a potym je z niego spuszczają; para chartów; rzemień, pas u strzelby; charty biegną s-ą = wyciągniętą linją, jeden za drugim; prowadzić kogo na s-y = powodować nim być panem jego woli; jak ze s-y odpowiedział = odrazu, bez namysłu.

 Smyczek, Smyk, narzędzie z włosia końskiego, którym pociąga ś. po strunach instrumentu dla wywołania tonu; rzemyk, sznurek u bata, sidła z włosienia na ptaki.

 Smyczkowy, odnoszący ś. do smyczka: s-e instrumenty = strunowe, rznięte, na których gra ś. smyczkiem; kwartet s. = 1-e i 2-gie skrzypce, wiolonczela, basetla a. flet.

 Smyk — p. Smyczek; smarkacz, fąfel, berbeć, smark, chłystek; grajek jarmarczny; złodziej zręczny, rzezimieszek, porywacz; pies myśliwski, pożerający ukradkiem zwierzynę; ogon zająca.

 Smyk!, wykrz., oznaczający ruch nagły, skok: myk! szust! chlust!

 Smykać, dok. Smyknąć; zemknąć; umykać, uciekać, uchodzić pośpiesznie; chwytać, zabierać ukradkiem; s. ś., suwać ś., pełzać, czołgać ś., ślizgać ś.

 Smyknąć — p. nied. Smykać.

 Smyrg, Smyrk, wykrz., oznaczający rzucenie, ciśnięcie, a. ruch nagły: hyc! szust! chlust! skik!

 Smyrgać, dok. Smyrgnąć; ciskać gwałtownie, rzucać z rozmachem; skakać, śmigać.

 Snać — p. Snadź.

 Snadnie, Snadno, przysł., łatwo.

 Snadniuchny, bardzo łatwy.

 Snadno, przysł. — p. Snadnie.

 Snadnomówny, wymowny.

 Snadny, łatwy, sposobny, zdatny, nadający ś., dogodny, odpowiedni, właściwy.

 Snadzizna, miejsce płytkie, mielizna.

 Snadź, Snać, przysł., widać, widocznie, pewnie, prawdopodobnie, niezawodnie, wprawdzie, właściwie; broń Boże, nie daj Boże, czego Boże broń!

 Snaść, wóz wiejski, wasąg.

 Snaźny, czysty, schludny, cnotliwy, nieskazitelny.

 Snob, ang., człowiek bez wychowania i majątku, udający pana; nadęty i pyszałkowaty parwenjusz; człowiek z nizkiemi popędami, wielbiący nizkie czyny; głupiec zadowolony z siebie, zarozumialec.

 Snobinetka, ang., kobieta-snob.

 Snobizm, ang., pyszałkowatość, udawanie dystynkcji.

 Snop, pęk zboża zżętego a. słomy związany powrósłem; wogóle pęk duży, wiązka: s. kwiecia, promieni: s. żelaza = 12 prętów żelaznych’ razem związanych; padają jak s-y = pokotem, jeden obok drugiego.

 Snopek, Snopeczek, zdr. od Snop.

 Snopkowe, (-ego), dziesięcina w snopkach, wybierana przez plebana od parafjan.

 Snopowy, odnoszący ś. do snopa.

 Snow, snowanie ś., pasmo.

 Snować — p. Snuć.

 Snowidło, przyrząd do snucia nici.