Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/768

go; zwieszać, schylać, skłaniać, opuszczać ku dołowi, zniżać: s. oczy ku ziemi = spojrzeć na dół; s. uszy = stulać, pokornieć; s. po wieki = przymykać; nie s. kogo z oczu a. oczu z kogo = ciągle mieć na niego baczenie, nieustannie go pilnować; zniżać: s. ton, głos, cenę a. s. z ceny; s. z tonu = zmniejszać swoje wymagania, pokornieć; s. z kwinty = tracić rezon; mróz, zima s-a = słabnie, ma ś. ku odwilży; wiatr s-a = ucicha; s. drzewa = ścinać; s. włosy = przycinać, przystrzygać; s. krowy = doić; s. psy z łańcucha, ze smyczy = odwiązywać, uwalniać; odprężać, puszczać wolno coś naprężonego: s. łuk, sprężynę, zamek, zatrzask u drzwi; s. oko w pończosze = pozwalać mu zeskoczyć z druta, gubić; wypuszczać wodę z czego, osuszać co: s. wodę ze stawu, z wanny, z rowu; wysyłać, pozwalać iść w pewnym kierunku i w pewnym celu: s. psy na kogo = szczuć kogo psami, uwolniwszy je z łańcucha; s. kurek = nacisnąć go aby uderzył o panewkę i strzał wypadł; strzelba s-a = sama wypala; sprzedawać za byle co, aby ś. tylko pozbyć; s. co wodą, rzeką = spławiać, transportować wodą w dół rzeki; s. z ceny = żądać niższej ceny; s. deskę = sheblować, sfugować; s. wosk, łój = roztapiać; s. kogo z kim, z czym, dopuszczać jednego a. jedno do drugiego; s. samca z samicą = pozwalać im zaspokoić popęd płciowy; topić, roztapiać, rozpuszczać; w druk., zsuwać kolumnę ułożoną a. formę z szufli na zechret; s. nos na kwintę = tracić na humorze, na pewności siebie; s. ś., schodzić z góry na dół, opuszczać ś., zsuwać ś., zstępować, zlatać, zjeżdżać; zwieszać ś., opadać, spadać, zniżać ś.; folgować; s. ś. na kogo, zdawać ś. na niego, ufać mu, że coś zrobi a. czegoś nie zrobi; ubezpieczać ś., liczyć na co: spuść ś. na mnie = zaufaj mi; Bóg nie opuści, kto ś. nań spuści = pomoże tym, którzy ufają w Jego miłosierdzie; wypuszczać płyn nasienny w chwili łączenia ś. płciowego.

 Spuścić — p. nied. Spuszczać.

 Spuścisty — p. Spustny.

 Spuścizna, puścizna, spadek, dziedzictwo.

 Spychacz, lichy robotnik.

 Spychać, dok. Zepchnąć; pchając, strącać na dół, zrzucać; pchając, odtrącać na bok, zrzucać z drogi; s. na kogo winę = zwalać; s. na kogo robotę = zniewalać go, by za nas robił; s. statek na wodę = spuszczać, zsuwać z brzegu na wodę, odbijać od lądu; s. do kupy = pchając zbierać, pchaniem zgromadzać; s. robotę = robić ją pośpiesznie, ale niestarannie; s. dług = spłacać go; s. ś., spychać jeden drugiego; być spychanym.

 Spylić, zmieść, strzepać pył, zetrzeć z kurzu; zakurzyć, okryć kurzem, zapylić; sproszkować; s. ś. = źle odpowiedzieć przy wydawaniu lekcji w szkole, przy egzaminie.

 Spyszna, Z pyszna, przysł., pysznie, dumnie, hardo: będziesz mieć ś. s.! = będziesz w opałach, będzie z tobą źle, kuso, kiepsko, popamiętasz!

 Spyszniały, który stał ś. pysznym, który spyszniał.

 Spysznieć, stać ś. pysznym, zdumnieć.

 Spytać, a. Spytać się, dać komu zapytanie, zwrócić ś. do kogo z zapytaniem, zapytać kogo.

 Spytek, dopytujący ś.

 Spytka, dopytywanie ś., badanie, śledztwo, pytka: brać kogo na s-i = badać natarczywie; poddawać torturom dla wymożenia jakich wiadomości.