Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/807

 Stróżowa (-ej), żona stróża, stróżka.

 Stróżować, pełnić obowiązki stróża; stać na straży, wartować; czuwać, dozorować, dawać baczenie, pilnować.

 Stróżowski, odnoszący ś. do stróża, należący do stróża.

 Stróżowszczyzna, opłata, danina na utrzymanie stróża.

 Stróżowy, należący do stróża.

 Stróżówka, budka stróża.

 Stróżówna, córka stróża.

 Stróżysko, stróż godny pożałowania.

 Strucelka, nm., mała strucla.

 Struchlałość, wielki strach, oniemienie ze strachu, trwoga.

 Struchlały, ten, który struchlał.

 Struchleć, zwiotszeć, zbutwieć, spróchnieć; zamrzeć, zdrętwieć, oniemieć, stanąć słupem z przerażenia, z podziwu; zasłabnąć, wycieńczeć, zniszczyć ś.

 Strucla, nm., pieczywo w rodzaju bułki, ale większe i mające formę wydłużoną, bywa także napełnione makiem, masą migdałową, powidłami.

 Struć, przyprawić o śmierć za pomocą trucizny, otruć; zaszkodzić zdrowiu niezdrowym pokarmem; przen., zgryźć, zmartwić; s- ś., pozbawić ś. życia zapomocą trucizny, otruć ś.; zaszkodzić sobie na zdrowiu niezdrowym pokarmem; zgryźć ś, zmartwić ś., strapić ś.

 Strudel, nm., potrawa z ciasta, obficie smarowanego masłem, wielokrotnie rozwałkowy wanego i znowu składanego, wreszcie obsypanego z wierzchu jabłkami krajanemi i cukrem, zawiniętego w zwój, ułożonego w rondlu spiralnie i wypieczonego.

 Strudzenie, stan człowieka strudzonego, zmęczenie; trud, mozół.

 Strudzić (się), utrudzić (ś.), zmęczyć (ś.), zmordować (ś).

 Strudzony, ten, który ś. strudził, zmordował.

 Strug, hebel, ośniak; wielka barka, galara, struga.

 Struga, niewielka ilość wody płynącej, mała rzeczka, potok, strumień; strumyk, strumyczek; s. światła = smuga — p. Strug.

 Strugacz, Strugarz, człowiek, który struże.

 Strugać, rznąć, wyrzynać nożem, ciosać, rzeźbić w drzewie, wyrabiać co strugając; zrzynać, ścinać podłużne wióry z czego dla uczynienia gładszym, równiejszym, wyrównywać nożem, siekierką a. heblem; skrobiąc, zdejmować zwierzchnią powłokę z czego, obierać; s. pietruszkę = o kobiecie: nie tańczyć na balu; s. marchewkę = drażnić ś. z kim, pocierając palec o palec i mówiąc: „zyg, zyg; marchewka, pasternaczek, rzodkiewka“; s. kliny na czyjej głowie = robić z nim, co ś. podoba, przewodzić nad nim.

 Strugałka, figura wystrugana, bałwan, wyrzeźbiony z drzewa.

 Struganina, licha robota strugana; niepotrzebne, bezużyteczne struganie.

 Strugarka, machina strużąca, wiórownica, heblarka.

 Strugiel, hebel do drzewa.

 Struglarka, machina, heblująca automatycznie, heblarka.

 Strukanie, głos żórawia.

 Strukczaszanka, córka strukczaszego.

 Strukczaszy, dworzanin, którego obowiązkiem było usługiwać panującemu przy stole podczas uczty.

 Strukczaszyc, syn strukczaszego.

 Strukczaszyna, żona strukczaszego.

 Struktura łć., sposób łączenia pojedyńczych części w całość, stały, charakterystyczny dla danego