Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/810

Ta strona została przepisana.

rowana kalafonją a. smołą szewcką i obsypana piaskiem, do ostrzenia kosy.

Stryczek, Stryk, nm., postronek z pętlą na końcu do zaciskania; zginąć na s-u = być powieszonym na szubienicy; dostał mu ś. s. = wyrok, skazujący na powieszenie.

Stryczkowaty, nm., mający kształt stryczka.

Stryflasty, nm., z cholewami obramowanemu u góry; ze sztylpami.

Stryisko, poczciwy, zacny stryj; stryj godny pożałowania.

Stryj, Stryjaszek, brat ojca; las: pożyczyć pieniędzy od s-ja = sprzedać las; s. brodę rozwinął = las okrył ś. liściem; uderzyć ś. po s-u = w łokieć, aż ciarki idą.

Stryjać komu, nazywać kogo stryjem; obchodzić ś. z kim surowo, bez wyrozumiałości.

Stryjanka, Stryjenka, taniec staropolski, rodzaj raźnego mazurka, przeplatanego śpiewkami.

Stryjaszekp. Stryj.

Stryjaszkowy, stanowiący własność stryjaszka; odnoszący ś. do stryjaszka.

Stryjcio, pieszcz. od Stryj.

Stryjec, potomek tego samego naddziada, co i ktoś inny, i używający tegoż herbu; bratanek, synowiec.

Stryjeczno-rodzony, pochodzący od rodzonego brata ojca.

Stryjeczno-stryjeczny, pochodzący od brata pradziada.

Stryjeczno-wujeczny, pochodzący od stryja, a zarazem męża ciotki, czyli wuja.

Stryjeczny, pochodzący od stryja; s-ni bracia a. siostry = od dwuch braci.

Stryjek, zdr. od Stryj; zamienił ś. s. siekierkę na kijek = niekorzystna zamiana.

Stryjenka, żona stryja; siostra ojca, ciotka.

Stryjnap. Stryjenka.

Stryjop. Stryj.

Stryjostwo, stosunek stryja do bratanków; zbior., stryj z żoną.

Stryjowski, stanowiący własność stryja, właściwy stryjowi.

Strykp. Stryczek.

Strykte, łć.p. Stricte.

Stryktura, łć., chorobliwe zwężenie kanału w organizmie ludzkim lub zwierzęcym; ściśnięcie.

Strynożyćp. Strzynożyć.

Stryskać, tryskając skropić, spryskać, oblać kroplami.

Stryszp. Stryż.

Stryszek, nm., zdr. od Strych.

Strywjalizować, zrobić trywialnym, spospolitować.

Stryź[1], Srzeź, Śreź, Śryź, kra, płynąca po wodzie.

Strzalijadp. Krewnik.

Strzalisty, Strzałowy, mający kształt strzały.

Strzał, strzelenie, wystrzelenie, wystrzał, wypalenie; odległość, jakiej sięga pocisk, doniosłość pocisku; sam pocisk.

Strzała, pocisk, wyrzucony z łuku, z kuszy, z procy, złożony z ostrza, czyli żeleźca (bełtu) i pałeczki drewnianej (brzechwy) (fig.); odnoga rzeki; roślina z rodziny różowatych; pień drzewa od korzeni do miejsca, z którego rozchodzą ś. gałęzie; gwiazdozbiór na niebie północnym; największa wewnętrzna wysokość sklepienia; wysoki, ostrogranny dach, nakrywający wieże w budynkach gotyckich; w matem., część promienia prostopadłego do cięciwy, zawarta między cięciwą a łukiem; pobiec, polecieć s-ą = bardzo szybko.

Strzałka, mała strzała; podłużna plamka na skórze a. na sierści, wyglądająca jak strzała; kość cieńsza, zewnętrzna goleni; gałąz-

  1. Przypis własny Wikiźródeł Prawdopodobnie błąd w druku, powinno być Stryż