rowana kalafonją a. smołą szewcką i obsypana piaskiem, do ostrzenia kosy.
Stryczek, Stryk, nm., postronek z pętlą na końcu do zaciskania; zginąć na s-u = być powieszonym na szubienicy; dostał mu ś. s. = wyrok, skazujący na powieszenie.
Stryczkowaty, nm., mający kształt stryczka.
Stryflasty, nm., z cholewami obramowanemu u góry; ze sztylpami.
Stryisko, poczciwy, zacny stryj; stryj godny pożałowania.
Stryj, Stryjaszek, brat ojca; las: pożyczyć pieniędzy od s-ja = sprzedać las; s. brodę rozwinął = las okrył ś. liściem; uderzyć ś. po s-u = w łokieć, aż ciarki idą.
Stryjać komu, nazywać kogo stryjem; obchodzić ś. z kim surowo, bez wyrozumiałości.
Stryjanka, Stryjenka, taniec staropolski, rodzaj raźnego mazurka, przeplatanego śpiewkami.
Stryjaszek — p. Stryj.
Stryjaszkowy, stanowiący własność stryjaszka; odnoszący ś. do stryjaszka.
Stryjcio, pieszcz. od Stryj.
Stryjec, potomek tego samego naddziada, co i ktoś inny, i używający tegoż herbu; bratanek, synowiec.
Stryjeczno-rodzony, pochodzący od rodzonego brata ojca.
Stryjeczno-stryjeczny, pochodzący od brata pradziada.
Stryjeczno-wujeczny, pochodzący od stryja, a zarazem męża ciotki, czyli wuja.
Stryjeczny, pochodzący od stryja; s-ni bracia a. siostry = od dwuch braci.
Stryjek, zdr. od Stryj; zamienił ś. s. siekierkę na kijek = niekorzystna zamiana.
Stryjenka, żona stryja; siostra ojca, ciotka.
Stryjna — p. Stryjenka.
Stryjo — p. Stryj.
Stryjostwo, stosunek stryja do bratanków; zbior., stryj z żoną.
Stryjowski, stanowiący własność stryja, właściwy stryjowi.
Stryk — p. Stryczek.
Strykte, łć. — p. Stricte.
Stryktura, łć., chorobliwe zwężenie kanału w organizmie ludzkim lub zwierzęcym; ściśnięcie.
Strynożyć — p. Strzynożyć.
Stryskać, tryskając skropić, spryskać, oblać kroplami.
Strysz — p. Stryż.
Stryszek, nm., zdr. od Strych.
Strywjalizować, zrobić trywialnym, spospolitować.
Stryź[1], Srzeź, Śreź, Śryź, kra, płynąca po wodzie.
Strzalijad — p. Krewnik.
Strzalisty, Strzałowy, mający kształt strzały.
Strzał, strzelenie, wystrzelenie, wystrzał, wypalenie; odległość, jakiej sięga pocisk, doniosłość pocisku; sam pocisk.
Strzała, pocisk, wyrzucony z łuku, z kuszy, z procy, złożony z ostrza, czyli żeleźca (bełtu) i pałeczki drewnianej (brzechwy) (fig.); odnoga rzeki; roślina z rodziny różowatych; pień drzewa od korzeni do miejsca, z którego rozchodzą ś. gałęzie; gwiazdozbiór na niebie północnym; największa wewnętrzna wysokość sklepienia; wysoki, ostrogranny dach, nakrywający wieże w budynkach gotyckich; w matem., część promienia prostopadłego do cięciwy, zawarta między cięciwą a łukiem; pobiec, polecieć s-ą = bardzo szybko.
Strzałka, mała strzała; podłużna plamka na skórze a. na sierści, wyglądająca jak strzała; kość cieńsza, zewnętrzna goleni; gałąz-
- ↑
Prawdopodobnie błąd w druku, powinno być Stryż
