Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/829

wlokąc ś., czołgać ś. pomykać — p. Suwać ś.

 Sunięcie, rzecz., od Sunąć; w szachach, w warcabach: posunięcie, ruch, cug.

 Sunna, arab., księga, zawierająca zbiór podań o Mahomecie i dogmatów, podanych przez niego do wiary, a spisanych po jego śmierci, czczona obok Koranu jako Księga święta przez Sunnitów.

 Sunnita, gr., mahometanin uznający Sunnę za księgę świętą.

 Śuńka, zdr. od Suka.

 Supeł, wypukłość w miejscu, gdzie coś, np. sznur, nić, wstążka, jest związane, węzeł.

 Supełek, mały supeł; ciągnąć s-ki = powierzać wybór losowi przez ciągnienie rożków np. chustki, z których jeden jest związany w supełek.

 Superabundacja, łć., nadniar, zbytek obfitości, przepełnienie, przeładowanie.

 Superarbiter, łć., rozjemca, sędzia polubowny, rozstrzygający niezgodne zdanie arbitrów.

 Superata, łć., przewyżka.

 Superdywidenda, łć., udział w zysku, stanowiący przewyżkę ponad dywidendę stale określoną i gwarantowaną.

 Superfetacja, łć., zajście w ciążę powtórne, przed ustaniem ciąży poprzedniej; rzecz zbyteczna.

 Superfinowy, fr., przedni, wyższego gatunku; przemyślny.

 Superfluencja, łć., nadmiar, zbytek, obfitość.

 Superfosfaty, fr., nadfosforany wapnia, używane jako nawóz sztuczny, zawierający kwas fosforowy w postaci łatwo rozpuszczalnej.

 Superidealny, łć., niezmiernie idealny.

 Superimpregnacja, łć. — p. Superfetacja.

 Superindukty, łć., nadzwyczajne podatki dodatkowe.

 Superintendent, łć., w Kościele ewangielickim: duchowny, przełożony nad kościołami okręgu kościelnego.

 Superintendentowa, Superintendentka, łć., żona superintendenta.

 Superintendentura, łć., urząd superintendenta; obwód kraju, podlegający władzy superintendenta.

 Superjor, łć., przełożony w klasztorze.

 Superjorat, łć., urząd superjora.

 Superjorka, łć., przełożona w klasztorze.

 Superlatyw, łć., w gram., stopień najwyższy w stopniowaniu przymiotników i przysłówków.

 Superlatywy, łć., przymiotniki w najwyższych stopniach, określające najwyższy zachwyt, najwyższe oburzenie i t. p.

 Supernaturalizm, łć., wiara w interwencję istoty nadludzkiej w sprawach ziemskich, wiara w objawienie.

 Supernaturalny, łć., nadnaturalny, nadprzyrodzony.

 Superpozycja, łć., pozycja wyższa, położenie wyższe, nad czym; przełożeństwo, zwierzchnictwo.

 Superracjonalizm, łć., uznawanie za przechodzące rozum ludzki takich zjawisk, które nie dadzą ś. objaśnić za pomocą praw przyrody, poznanych dotąd.

 Superrewizja, łć., dodatkowa rewizja sprawdzająca; przy poborze do wojska sprawdzenie stanu zdrowia i budowy ciała popisowych.

 Supersedować, łć., zrzec ś. czego, zrezygnować.

 Superskrypcja, łć., napis.

 Superstycja, łć., przesąd, zabobon.

 Supertara, to, co ś. potrąca z wagi towaru ponad tarę, skutkiem złego opakowania i wynikłych stąd ubytków (wyschnięcia, wysypania ś. i t. p.).

 Superwesta, galowa kamizela