fuszer; kiedyś s., patrz kopyta, pilnuj, szewcze, swoich butów = niech każdy patrzy swego, wyraża sąd tylko o tym, na czym ś. zna; lecisz, jak s. z butami na targ, na jarmark = śpieszysz ś. bardzo, pędzisz; rybka koluszczka; ryba lin.
Szewcki — p. Szewski.
Szewcowa (-ej), żona szewca.
Szewctwo — p. Szewstwo.
Szewczycha, żona szewca, szewcowa; kobieta, trudniąca ś. wyrobem butów.
Szewczyk, czeladnik szewski, praktykant szewski, syn szewca.
Szewczyna p. Szewczysko.
Szewczysko, Szewczyna, nędzny, lichy, nieumiejętny szewc; biedny, poczciwy szewc, szewc, godny politowania.
Szewelura, fr., czupryna, włosy ludzkie, sposób uczesania ś.
Szewiec — p. Szewc.
Szewjot, szkocwełna z górskich owiec szkockich i wyrabiana z tej wełny tkanina kiprowana.
Szewluch, Szewlucha, licha szkapa, koń nędzny; stary niedołęga.
Szewnica, motyl z podrzędu prządkówek, z rodziny niedźwiedziówek (fig.).
Szewron, fr., naszywka w kształcie kąta na rękawie munduru wojskowego, oznaczająca liczbę lat służby a. rangę; odznaka zaszczytna; zdobyć s-y na jakimś polu = odznaczyć ś., wyróżnić ś.
Szewski — p. Szewcki; odnoszący ś. do szewca, właściwy szewcowi; partacki, lichy, fuszerski; nie umiejący znaleźć ś. w towarzystwie.
Szewstwo, Szewctwo, rzemiosło szewca.
Szezlong, fr., rodzaj sofy wyściełanej z jednym bocznym i tylnym oparciem, które w plecach zniża ś. coraz bardziej (fig.).
Szeżoga — p. Śrzerzoga.
Sziutjan, arab., szerokie spodnie mahometanek.
Sziwa, hind. — p. Siva.
Szkalować, obrażać, znieważać słowami, lżyć kogo, wymyślać komu; spotwarzać, zbezczeszczać, obmawiać kogo, rzucać na kogo oszczerstwa.
Szkalownik, człowiek, który lży kogoś, wymyśla komuś; potwarca, oszczerca.
Szkandela, wł., flaszka płaska a. naczynie płaskie mosiężne, napełniane wrzątkiem i wkładane do łóżka dla ogrzania nóg, brzucha, ogrzewadło (fig.).
Szkapa, nędzny, lichy koń, chabeta, wywłoka; przen., stary, niedołężny człowiek.
Szkapi, właściwy szkapie, kobyli.
Szkapina, szkapa, koń, godny politowania; mięso końskie, konina.
Szkapiora, duża, niezgrabna szkapa.
Szkapka, mała szkapa, niewielki konik.
Szkaplerny, łć. — p. Szkaplerzny.
Szkaplerz, łć., początkowo wierzchnia zarzutka zakonników przy pracy, potym dwa płatki sukna z wyszytym imieniem Najświętszej Maryi Panny, poświęcane i noszone na szyi, jako znak należenia do bractwa.
Szkaplerzny, Szkaplerzowy, łć., odnoszący ś. do szkaplerza; bractwo s-e = stowarzyszenie pobożne, poświęcone czci Matki Boskiej, którego członkowie noszą na szyi szkaplerze; Matka Boska s-a = święto Matki Boskiej dnia 16-go lipca.
