wołujący wrażenie estetycznej całości.
Szkicbuch, nm., kajet ze szkicami malarskiemi.
Szkicować, wł., rysować, kreślić szkice, kreślić lekko.
Szkicowo, wł., zlekka, od niechcenia.
Szkicowy, wł., zlekka, kilku rysami nakreślony, ale artystyczny.
Szkielet, gr., kostne rusztowanie, na którym wspierają ś. miękkie części ciała i które ochrania wewnętrzne delikatne narządy, kościec, kościotrup (fig.); zrąb, wiązanie statku wodnego, mające być pokrytem deskami; zarys dzieła, utworu, treść, mająca być rozwiniętą; przen., człowiek bardzo chudy.
Szkielnia, huta szklana.
Szkiełko, kawałek szkła; szkło wypukłe a. wklęsłe dla jakiegokolwiek użytku: s. od okularów, binokli, s. od zegarka i t. p.; paciorek.
Szklak, gruby papier, pokryty szkłem drobno tłuczonym.
Szklaneczka, mała szklanka.
Szklanica, Szklenica, puhar, duża szklanka.
Szklaniczny, Szkleniczny, odnoszący ś. do szklanicy, szklany.
Szklanka, naczynie ze szkła do picia; ilość płynu, zawierająca ś. w jakim naczyniu; odmiana wiśni.
Szklanny — p. Szklany.
Szklany, zrobiony ze szkła; przeznaczony do robienia szkła: huta s.; odnoszący ś. do szkła: wyroby s-e; przezroczysty, przejrzysty; wydający cichy, melodyjny dźwięk; martwy, nieruchomy, bez wyrazu: oko s-e, wzrok s.; delikatny, kruchy: nie jesteś s., nic ci ś. nie stanie!; opatrzony szkłem, szybami = drzwi s-e.
Szklarczanka, córka szklarza.
Szklarczyk, czeladnik szklarza, syn szklarza.
Szklarek — p. Szklarz.
Szklarka, kobieta trudniąca ś. szklarstwem; żona szklarza, szklarzowa; s-i, rodzina motyli zmierzchnikowców; motyl z tej rodziny.
Szklarnia, fabryka szkła, huta szklana, fabryka wyrobów szklanych; oranżerja, cieplarnia.
Szklarski, odnoszący ś. do szklarza, właściwy szklarzowi.
Szklarstwo, rzemiosło szklarza.
Szklarz, robotnik w hucie szklanej, właściciel składu szkła; rzemieślnik, wstawiający szyby do okien; owad żyłkoskrzydły, zęboszczęki, szklarek (fig.).
Szklarzowa (-ej), żona szklarza.
Szklenica — p. Szklanica.
Szkleniczny, szklany.
Szklić, zamieniać na szkło; opatrywać co szkłem, szybami: s. okno, drzwi; s. ś., zamieniać ś. na szkło, błyszczeć jak szkło, mieć połysk szkła.
Szklistość, własność rzeczy podobnej do szkła; połysk taki, jaki wydaje szkło.
Szklisty, mający blask, połysk szkła; ciało s-e = ciekłostała masa, podobna do galarety, wypełniająca tylną część oka; błonka s-a = cienka błonka, otaczająca ciało szkliste; ciecz s-a = płyn, wypełniający komórki w oku wewnętrznym.
Szkliwo — p. Emalja.
Szkławy, podobny do szkła; mający własności szkła.
Szkło, mieszanina różnych roztopionych krzemianów, najczęściej krzemionki z różnemi tlenkami metalów, przezroczysta, twarda, nierozpuszczalna w wodzie, daje ś. krajać tylko djamentem; ró-
