Szmelcarski, nm., odnoszący ś. do szmelcarza.
Szmelcarstwo, nm., umiejętność szmelcowania, topienia kruszców.
Szmelcarz, Szmelcerz, Szmelcmistrz, nm., rzemieślnik, trudniący ś. emaljowaniem przedmiotów; człowiek, zajmujący ś. topieniem kruszczu; smolarz.
Szmelcować, nm., pokrywać metale szkliwem, polewą; przetapiać metale, kruszce.
Szmelcowany, Szmelcowny, nm., pokryty szmelcem, emaljowany.
Szmelcowy, nm., odnoszący ś do szmelcu, do topienia; piec s-y = do topienia metali.
Szmelcuga, nm., rodzaj potażu z drzew iglastych; półpłynna, smolista masa, osiadająca wewnątrz cybucha podczas palenia fajki.
Szmer, cichy odgłos przy poruszaniu ś. lekkich przedmiotów; szelest, szum lekki; odgłos cichej rozmowy, szept; wyrażanie cichego niezadowolenia, szemranie, pomruk; szum, dający ś. słyszeć w płucach przy auskultacji przy niektórych chorobach.
Szmerać, Szmerzyć, szmer czynić, szeleścić, szumieć zlekka, wywoływać szum w głowie, odurzać (o trunkach); niepokoić, wywoływać niepokój; mówić, przepowiadać; s. ś., sypać ś. ze szmerem; ruszać ś. ze szmerem.
Szmergać, rzucać, ciskać.
Szmergiel, nm., minerał: drobnoziarnista, błękitno-szara odmiana korundu, który, potłuczony miałko, używa ś. jako proszek do szlifowania, polerowania, a także do wyrobu papieru a. płótna szmerglowego.
Szmergnąć — p. nied. Szmergać.
Szmermel, nm., fajerwerk o wężykowatych zakrętach; przen., szumny, brzmiący frazes.
Szmerny, szemrzący, wydający szmer, szeleszczący.
Szmigownica — p. Śmigownica.
Szmigus — p. Śmigus.
Szminka, nm., tłusta farba, używana przez aktorów do malowania twarzy przy charakteryzowaniu ś.
Szmirgiel, nm. — p. Szmergiel.
Szmizetka, fr., półkoszulek; rodzaj kamizelki damskiej przy staniku otwartym z przodu lub wyciętym u góry.
Szmuctytuł, nm., kartka w książce przed kartą z tytułem, zwykle mieszcząca tytuł skrócony.
Szmuglować, nm., przemycać towar przez granicę.
Szmuklerka, nm., żona szmuklerza; kobieta, trudniąca ś. szmuklerstwem; rzemiosło szmuklerskie.
Szmuklerski, nm., odnoszący ś. do szmuklerza; robota s-a = ozdób plecionych, sznurków, tasiem, kwastów i t. d.
Szmuklerstwo, nm., rzemiosło pasmanteryjne.
Szmuklerz, nm., rzemieślnik, zajmujący ś. wyrobami pasmanteryjnemi.
Szmulać (się), walac (ś.), brudzić (ś.).
Sznaps, nm., wódka.
Sznelcug, nm., pociąg pośpieszny kolei żelaznej.
Sznelka, fr., jedwabny, miękki sznurek strzyżony.
Sznelwaga, nm., przyrząd hydrauliczny do mierzenia szybkości płynącej wody.
Sznice (-ów), ramiona dyszlowe, rozwora.
Sznit, nm., cięcie, kawałek, odcinek; pewna miara; skrajanie; przen., krój szykowny, modny, gustowny; szykowność.
Sznur, nm., gruby postronek, stryczek; s. ciesielski, ogrodniczy = postronek do oznaczania linji prostej; prosto, jak pod s. = w linji prostej, w szeregu; szereg,
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/885
Ta strona została skorygowana.
