Sztycharstwo, nm., zajęcie sztycharza, sztuka rytowania na blasze metalowej.
Sztycharz, nm., rytownik na cynku, miedzi a. stali.
Sztychlować, nm., w krawiectwie: zamocowywać, obszywając sztychami na krzyż.
Sztychować, nm., rytować za pomocą stalowego rylca na gładkiej płycie miedzianej lub stalowej; przen., pisać starannie, kaligrafować.
Sztychowy, nm., odnoszący się do sztychu; rana s-a = zadana sztychem, kłóta.
Sztychulec, nm., listewka, którą szewc na kolanie podkłada do przeszywania butów; narzędzie śpiczaste do robienia dziur.
Sztyft, Sztyfcik, a. gwoździk, nm., gwóźdź bez główki; ćwieczek drewniany.
Sztyftować, nm., urządzać, zakładać, fundować, wystawiać, zaopatrywać: s. pułk = zaopatrywać go we wszystko swoim kosztem.
Sztyga, nm., 20 sztuk (20 klepek, 20 łokci sukna).
Sztygar, nm., dozorca górniczy w kopalni.
Sztygarski, nm., odnoszący się do sztygara, przeznaczony dla sztygarów: szkoła s-a.
Sztyk, ros., bagnet.
Sztylecik, zdr. od Sztylet.
Sztylet, wł., broń ręczna, złożona z rękojeści i krótkiego obosiecznego ostrza, zwężającego się na końcu (fig.); w drukarstwie: szydło zaostrzone, którym zecer wydobywa ze złożonych wierszy czcionki, błędnie umieszczone.
Sztyletnik, wł., ten, co zabija sztyletem; skorupiak krytodychawkowy.
Sztyletować, wł. zabijać sztyletem.
Sztylpy, nm., wyłogi na cholewach wysokich butów męskich; kamasze skórzane zapinane, do konnej jazdy (fig.).
Sztywnąć — p. Sztywnieć.
Sztywnie, przysł., w sposób sztywny, ze sztywnością, niegiętko, nieelastycznie; przen., ozięble, bez serdeczności.
Sztywnieć, stawać ś. sztywnym, drętwieć.
Sztywność, trzymanie się proste, brak giętkości; odrętwiałość, zmartwiałość, nieelastyczność, stężałość, nieruchawość; wymuszoność, oziębłość.
Sztywny, wyprostowany, niegiętki, nieruchawy, nieelastyczny, zdrętwiały, drętwy, zmartwiały; oziębły, sztuczny, wymuszony, nienaturalny, pozbawiony serdeczności i prostoty.
Szuan, fr., zwolennik Burbonów podczas wielkiej rewolucji francuskiej, walczący przeciw tej rewolucji.
Szuba, arab., futro; odzież obszerna zwierzchnia, futrem podszyta.
Szubak, owad z rzędu tęgopokrywych (f.).
Szubienica, przyrząd z drzewa zbudowany do wieszania skazańców, złożony z dwu pali, wbitych w ziemię i połączonych u góry poprzeczną belką; śmierć przez powieszenie, kara śmierci przez powieszenie; gra dziecinna, w której ten wygrywa, kto mimo przeszkód potrafi postawić w kratkach pisanych trzy znaki w rząd.
Szubienicznik, łotr godny szubienicy, obwieś; skazaniec, wiszący na szubienicy, wisielec.
Szubka, Szubeczka, zdr. od Szuba.
Szubrawiec, czes., brudas, ob-
