drugiego a. drugich na znak spełnienia wymawianych przy tym życzeń; t. kogo = dotykać go lekko łokciem, kolanem, nogą.
Trącić, dok. od Trącać; oddawać jakąś woń, czuć, śmierdzieć, pachnąć mocno; przen., mieć cechę czego, przypominać co: to t-i średniowiecczyzną, herezją; czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość t-i = nabyte w młodości nałogi długo trwają, trudne są do wykorzenienia.
Trąd, choroba długotrwająca, zaraźliwa, znamionująca ś. wysypką, strupami i ranami na ciele; wysypka czerwona na twarzy; występek, grzech; t. rzepakowy = mały owad błonkoskrzydły z rodu pilaczów, szkodliwy (fig.).
Trądzik, lekka choroba skórna, występująca na twarzy jako drobne pryszczyki ropiejące.
Trcia, Trzcia, miejsce, trzciną zarosłe, trzcinisko; wielka liczba czego, gromada.
Trebhauz, nm., w ogr.: cieplarnia.
Trecentyści, łc., poeci włoscy z XIV wieku.
Trefić, nm., włosy strojnie czesać, kędzierzawić; u Żydów, o pokarmach: robić je nieczystemi z z powodu niezachowania przepisów religijnych o czystości ich; t. ś. u Żydów, o pokarmach: stawać ś. nieczystemi.
Trefl, fr., maść w kartach do gry, w kształcie liści koniczyny, żołądź (fig.).
Trefnisiować, nm., grać rolę śmieszka, błazna, błaznować.
Trefnisiowski, Trefnisiowy, nm., dotyczący trefnisia, jemu właściwy.
Trefniś, nm., śmieszek, błazen, dowcipniś (fig.).
Trefność, nm., żartobliwość, dowcip; błaznowanie, dowcipkowanie, szydzenie; p. Trafność.
Trefnować, nm., żartować, szydzić, kpić, drwić; dowcipkować, błaznować.
Trefny, nm., błazeński, żartobliwy, dowcipny, pocieszny, drwiący, szyderski; uczciwy, przyzwoity, przystojny; kształtny, wytworny, gustowny; szczególny, doskonały, wyśmienity, znakomity, wyborny; u Żydów: nieczysty, niekoszerny: t. pokarm, t-e naczynie kuchenne; p. Trafny.
Trel — p. Tryl.
Trelisty, wł., obfitujący w trele.
Trelować, Trylować, wł., trelami śpiewać, używać trelów w śpiewie, wywodzić trele; śpiewać, nucić; ciągnąć statek na linach w górę rzeki za pomocą ludzi a. koni; ciągnąć okręt morski przez baty.
Trelownik, wł., człowiek, ciągnący statek po wodzie.
Trema, gr., rozłącznik, dwa punkty nad samogłoską, stojącą obok innej samogłoski, wskazujące, że te samogłoski nie tworzą dyftongu, ale każdą należy wymówić oddzielnie, np. aër czytać: a-er, a nie er.
Trema, wł., drżenie głosu, rąk, całego ciała, z obawy; obawa, która ogarnia występujących publicznie na widok wielu widzów, słuchaczy.
Trematody, gr., robaki wnętrzaki, opatrzone ssawkami.
Tremblores, port., lekkie trzęsienie ziemi, spostrzegane w Ameryce Południowej.
Tremo, Triumo, duże, długie zwierciadło, sięgające do podłogi.
Tremor, łć., przerażenie.
