Tytanka, gr. forma ż. od Tytan.
Tytański, gr., olbrzymi.
Tytel, nm., znak skrócenia wyrazów a. liter.
Tytoń — p. Tytuń.
Tytularny, łć., posiadający tylko tytuł, rangę, bez odpowiedniej władzy, honorowy.
Tytulatura, łć., forma tytułowania.
Tytuł, łć., nazwa; napis na dziele, na rozdziale; nazwa godności, urzędu; prawo do czegoś, miano.
Tytulat, łć., ten, który nosi jaki tytuł, człowiek utytułowany.
Tytułować, łć., nazywać kogo, wymieniać jego tytuły, godności, urzędy; nadawać tytuł utworowi literackiemu, artystycznemu.
Tytułowy, łć., odnoszący ś. do tytułu, zawierający tytuł: karta t-a; t. bohater = osoba w powieści a. w utworze scenicznym, której nazwisko służy jednocześnie za tytuł utworu.
Tytuniarz, mężczyzna, lubiący namiętnie palić tytuń, palacz tytuniu.
Tytuniowy, odnoszący ś. do tytuniu.
Tytuń, roślina z rodziny psiankowatych; liście powyższej rośliny, które używają ś. do palenia i jako tabaka do zażywania (fig).
Tywdyk — p. Tyftyk.
Tywun, Tywon — p. Ciwun.
Tyzanna, fr., odwar z ziół lekarskich.
Tyźbir, Tyźbier — p. Taśbir.
U, 21-a głoska alfabetu, samogłoska twarda, ustna.
U, przyim., rządzi przyp. 2-im i oznacza blizkość jednego przedmiotu względem drugiego: siedzieć u stołu, stać u stóp góry, zawiesić szablę u boku, u góry, u dołu; oznacza stosunek części do całości: zamek u strzelby, uszy u butów, ogon u wilka; oznacza stosunek własności do właściciela, pana względem sługi: służyć u kogo, mieszkać u kogo = w czyim domu, być u siebie = we własnym domu, być jak u siebie =jak we własnym domu; być na mszy u Karmelitów = w kościele Karmelitów; u Turków = w Turcji, u Niemców = w Niemczech; u nas = w naszej ojczyźnie; wobec kogo, w czyim przekonaniu, w czyim mniemaniu: u ludzi = w opinji ludzkiej, u Boga = przed sądem Boga; u niego wszyscy ludzie równi = w jego przekonaniu; co to u niego znaczy! = w jego oczach, dla niego; co u djabła! = przekleństwo; to u Polaków nie przyjęte = między Polakami; jako przedrostek, w połączeniu z czasownikami, oznacza: 1) czynność dokonaną: topić — utopić, rodzić — urodzić, czynić — uczynić; 2) szybki ruch z miejsca na miejsce: uchodzić, ulatywać, uciekać; 3) czynność, przechodzącą na pewną cząstkę całości: ulewać, ugryźć, ująć, urywać; 4) pozbawianie kogo czego: ująć; 5) zdolność wykonania jakiej czynności: uciągnąć, uradzić; 6) nasycenie ś. czynnością: ubawić ś., umordować ś.
