Ubożeć, stawać ś. ubogim a. uboższym, podupadać na majątku, tracić majątek, dochody i t. p.
Ubożnica, mieszkanie, przeznaczone dla ubogich chorych a. starców i kalek; szpital, przytułek, przytulisko.
Ubożuchność, wielkie ubóstwo.
Ubożuchny, bardzo ubogi, całkiem biedny.
Ubożyć, pozbawiać majątku, mienia, dochodów; przyprowadzać do ubóstwa, czynić ubogim, rujnować pod względem majątkowym.
Ubóstwiać, dok. Ubóstwić; uznawać za boga, za bóstwo, oddawać cześć boską, mieścić w rzędzie bogów; czcić, wielbić, kochać narówni z bóstwem.
Ubóstwiany, Ubóstwiony, godzien czci boskiej, uwielbiany, ukochany.
Ubóstwienie, oddawanie czci boskiej, uwielbienie, cześć.
Ubóstwo, stan człowieka, któremu brak środków na zaspokojenie potrzeb życiowych; nędza, niedostatek; nędzne mienie, majątek bardzo skromny; brak obfitości, skąpość, niedostatek: u. kraju; u. języka = niedostateczna ilość wyrazów i form językowych; u. ducha = prostota duchowa, naiwność; biedak, nędzarz, żebrak; zbiór., biedacy, nędzarze, żebractwo.
Ubrać — p. nied. Ubierać; u. ś., narobić sobie nieprzyjemności, wejść mimowoli w kłopoty, wziąć na siebie jaki nieprzyjemny obowiązek.
Ubramować, ozdobić bramowaniem, obramować; u. ś., ozdobić ś., przystroić ś., ubrać ś.
Ubraniczko, zdr. od Ubranie; spodenki, majteczki.
Ubranie, rzecz. od Ubierać albo Ubierać ś.; to, w co ś. kto ubiera, odzienie, suknia, ubiór, strój; to, co ubiera, stroi: u. u sukni, u. na głowę; całość zwierzchniego odzienia: u. frakowe, wizytowe, codzienne, robocze; u. ś. = narażenie ś. na nieprzyjemność, na stratę.
Ubraniec, giermek.
Ubranko, małe ubranie dziecinne; stroik kobiecy, przystrojenie sukni a. głowy.
Ubrano, przysł., strojnie.
Ubrany, mający na sobie ubranie, odziany, wystrojony; uzbrojony, opatrzony dobrze.
Ubranysz, owad z rzędu dwuskrzydłych.
Ubrdać sobie co, uroić sobie coś bezpodstawnego, dziwacznego, wymarzyć sobie coś nierealnego; u. ś., uroić ś. komu, zamarzyć ś., umyślić ś. komu dziwacznie, bezpodstawnie.
Ubroczyć (się), uwalać (się) czymś płynnym, zwłaszcza krwią, zbroczyć (ś.), sposoczyć (ś.).
Ubronić, uchronić, obronić, zachować.
Ubrudzić, Ubrukać, uczynić brudnym, pobrudzić, uwalać, uświechtać; u. ś., stać ś. brudnym, uwalać ś., ubrudzić ś.; przen., stać ś. uczestnikiem niemoralnego czynu, zwalać ś. moralnie.
Ubrukować, wybrukować
Ubrylantować, przyozdobić brylantami, osypać brylantami lub jak brylantami.
Ubryzgać (się), całkiem zbryzgać (ś.), bryzgając zmoczyć (ś.).
Ubyć — p. nied. Ubywać.
Ubyszowy, dotyczący ubytku,
Ubyt, Ubytek, ubywanie czego, zmniejszanie, umniejszanie ś.; ujma, brak, strata, szkoda; u. sił, zdrowia = tracenie zdrowia, zwątlenie, chorowanie.
Ubytkowy, Ubyszowy, dotyczący ubytku: księga u-a = rozchodowa; mogący ś. zmniejszyć.
Ubywać, dok. Ubyć; umniejszać
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/139
Ta strona została przepisana.
