n. ś., przyjąć obyczaje społeczeństwa cywilizowanego, oświecać ś.
Uczaić się, przyczaić ś., zaczaić ś.
Uczar — p. Czar.
Uczarować — p. Oczarować.
Uczatować, czatując uchwycić, napaść znienacka, podkradszy ś.
Uczący, człowiek, który uczy kogoś, czegoś, nauczyciel; u. ś., człowiek, który ś. czegoś uczy, uczeń.
Ucząstek, cząstka, kawałek, udział; cyrkuł miasta, cząstka kraju; spłacheć gruntu.
Uczciciel, człowiek, który komuś a. czemuś oddaje cześć; człowiek, podejmujący drugiego gościnnie, częstujący go.
Uczcić, oddać komuś cześć, wyrządzić cześć, wynieść kogo ponad innych, zaszczycić, przyjąć kogo z szacunkiem, czymś najlepszym; wydać na czyją cześć ucztę; u-szy uszy = z przeproszeniem: kiedy chcemy powiedzieć coś, obrażającego czyjąś skromność.
Uczciwie, przysł., według sumienia, sumiennie, starannie, poczciwie, zacnie; przyzwoicie, uprzejmie; wiele, drogo; przyjąć kogo u. = gościnnie, hojnie.
Uczciwość, postępowanie zacne, sumienność, staranność, prawość, honor; cześć, poszanowanie; czystość, nieskazitelność, skromność, dziewictwo, cnota; na u.! = na honor!, na sumienie!.
Uczciwy, nie oszukujący, nie oszukańczy, zacny, nieskazitelny, prawy, szlachetny, poczciwy; sumienny, staranny; uprzejmy, przyzwoity; jako tytuł: zacny, szanowny, szlachetny, sławetny.
Uczelnia, krzesło nauczycielskie, katedra akademicka; zakład naukowy: wyższa u. = uniwersytet, politechnika i t. p.
Uczelnik, nauczyciel.
Uczenie, przysł., podług zasad naukowych, według nauki, naukowo, umiejętnie; rzecz., udzielanie nauki, nauczanie, wykład jakiejś umiejętności; u. ś. przykładanie ś. do nauki, nabywanie wiedzy, studjowanie.
Uczennica, kobieta, która ś. uczy; dziewczyna, uczęszczająca da zakładu naukowego; zwolennica czyjej nauki, wyznawczyni jakiejś teorji naukowej.
Uczeń, ten, który ś. uczy czegoś, chłopiec, młodzieniec, uczęszczający do jakiegoś zakładu naukowego; do rzemiosła: terminator, student, wychowaniec; zwolennik jakiego mistrza, uczonego; wyznawca jakiejś teorji naukowej.
Uczep, roślina o kwiatach żółtych z rodziny złożonych.
Uczepiać, dok. Uczepić; czepiając zawieszać, uwieszać; przyczepiać, przywiązywać; u. ś., chwyciwszy ś. czego zawisać, przyczepiać ś., uwieszać ś.; uczepić ś. kogo, stać ś. jego nieodłącznym towarzyszem, towarzyszyć mu wszędzie, natrętnie, pilnować ś. kogo; u. ś. czego, trzymać ś. uparcie, niechcieć od tego odstąpić.
Uczepierzyć (się), wystroić (ś.), wymuskać (ś.); ubrać (ś.) dziwacznie.
Uczepka, uczepienie ś., uchwycenie ś., przyczepka, pozór.
Uczernić, uczynić czarnym, pomalować na czarno: u. włosy, wąsy; przen., oszkalować kogo, obmówić.
Uczerpać, dok. Uczerpnąć; czerpiąc ująć, umniejszyć; czerpiąc nabrać, zaczerpnąć.
Uczerpnąć — p. nied. Uczerpać.
Uczerstwić, uczynić czerstwym, silnym, zdrowym, przywrócić komu zdrowie, siły.
Uczerwienić, zrobić czerwonym, ufarbować, pomalować na czerwono.
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/145
Ta strona została przepisana.