Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/228

 Wdzięczeć, stawać ś. wdzięcznym, miłym, pociągającym, nabierać wdzięku.

 Wdzięczen — p. Wdzięczny.

 Wdzięcznie, przysł., uczuciem wdzięczności za doznane dobrodziejstwa, wyświadczone usługi; z wdziękiem, mile, ujmująco, przyjemnie, sympatycznie; łaskawie, z zadowoleniem.

 Wdzięczniuchny, Wdzięczniutki, Wdzięczniusi, nader miły, ujmujący, bardzo przyjemny, pełen wdzięku.

 Wdzięcznogłosy, mający miły, wdzięczny głos.

 Wdzięcznomówny, mający miły sposób mówienia.

 Wdzięcznomruczny, mile, słodko szemrzący.

 Wdzięcznopamiętny, z wdzięczności pamiętający o doznanych dobrodziejstwach.

 Wdzięcznopłynny, mile płynny, pięknie brzmiący: wiersz w.

 Wdzięcznorymny, mające wdzięczne, harmonijne rymy.

 Wdzięczność, szlachetne uczucie, jakie ma odbierający dobrodziejstwa a. usługi dla tego, kto mu je wyświadcza, oraz gotowość do wzajemności, wywdzięczenia ś.; przyjemność, słodycz, wdzięk, czar, urok zniewalający.

 Wdzięcznośpiewny, mile śpiewający.

 Wdzięcznowonny, mający woń miłą.

 Wdzięcznusia, miła, przyjemna, ładna kobieta.

 Wdzięczny, pamiętający doznane dobrodziejstwo a. przysługę, przejęty uczuciem wdzięczności, gotowy do usług wzajemnych; miły, sympatyczny, ujmujący, pociągający.

 Wdzięczyć, czynić wdzięcznym, przyjemnym, miłym; ozdabiać, umilać; w. ś., przymilać ś., łasić ś., wdzięcznie ś. uśmiechać, robić słodkie miny do kogo; w-y ś., jak pies do bata = przymila ś. z poniżeniem godności własnej.

 Wdzięk, przymiot pociągający, czar, urok, ujmująca powierzchowność; dołek, pieprzyk na twarzy u kobiety.

 Wdzięka, zaszczyt, chluba, ozdoba; osoba, przynosząca chlubę swej rodzinie, krajowi i t. p.; w lm. w-i, boginie Gracji, Charyty.

 Wdziękla, roślina — p. Gloksinia.

 Wdziękosława, roślina pysznokwiat.

 We, przyim. zam. w, przed wyrazami zaczynającemi ś. od zbiegu spółgłosek, np. we mnie, we dnie, we dworze i t. p.

 Weba, nm., najcieńsze płótno lniane.

 Webowy, zrobiony, szyty z weby.

 Webrnąć, brodząc idąc w bród, wejść w wodę, zagłębić ś. wejść mimowoli w jaką biedę, w jaki nieprzyjemny interes.

 Wecować, nm., ostrzyć.

 Weda, hind., święte księgi Indusów, najdawniejsze zabytki piśmiennicze staroindyjskie (język — t. zw. sanskryt wedaiczny) obejmujące pieśni, hymny i modlitwy.

 Wedeta — p. Wideta.

 Wedle, przyim., przy, obok, tuż niedaleko od czego; odpowiednio do czego, stosownie do czego, w miarę, względnie do czego, według; żyć w. Boga = stosownie do rozkazów Boga; pobożnie; nie w. myśli = nie po myśli, niepomyślnie; w. stawu grobla = należy żyć wedle swego stanu, według możności; co myślisz w. tego? = o tym; cienko, krucho w. niego = źle z nim, jest blizki ruiny majątkowej, jest bardzo chory; w. tego, co i owszem = mówi ś. o rzeczy przyjemnej, a znanej, nie potrzebującej bliższego wyjaśnienia.

 Wedrzeć ś. — p. nied. Wdzierać ś.

 Wedżwud, ang., słynne i cenne,