Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/233

 Wersatka, łć., forma żeńska od Wersat.

 Werset, fr., wiersz lub kilka wierszy w ustępie tekstu, stanowiących pewną całość i zawierających pewną myśl, np. w Biblji, w Koranie, w Wedach i t. p.

 Wersety, wł., zwrotki, strofy, ustępy; w muz., przygrywka, przygrywka na organach wśród śpiewu.

 Wersja, łć., zwrot mowy; przekład; sposób przedstawiania rzeczy, wypadku; opowiadanie, wieść, pogłoska.

 Wersyfikacja, łć., wierszowanie, budowa wierszy; nauka o budowie wiersza, prozodja, metryka.

 Wersyfikator, łć., piszący wierszem, rymopis, wierszorób.

 Werszek, ros., miara długości rosyjska, szesnasta część arszyna = 4⁴/₉ centymetra.

 Werszkowy, ros., mający werszek długości, szerokości a. grubości.

 Wertebralny, łć., pochodzący z mlecza pacierzowego, odnoszący ś. do mlecza pacierzowego; w-y system = system nerwowy, wychodzący z mlecza pacierzowego.

 Wertep, manowiec, trudna do przebycia droga, droga kręta a. spadzista, pełna wybojów, przeszkód, wykrętów i t. p.

 Wertować, łć., skrzętnie przeglądać, szukać czegoś pilnie w pismach, w książkach.

 Wertykalnie, łć., pionowo.

 Wertykalny, łć., pionowy; ogień w. = strzały armatnie (bomby, granaty), rzucane wysokim łukiem.

 Werwa, fr., zapał, uniesienie, polot, natchnienie.

 Werwać się — p. nied. Wrywać się.

 Werwena — p. Werbena.

 Weryfikacja, łć., sprawdzenie.

 Weryfikator, łć., człowiek, który co sprawdza, rewident, rewizor, kontroler.

 Weryfikować, łć., sprawdzać, poświadczać, zgodność.

 Weryzm, łć., naturalizm, realizm w sztuce i literaturze, kierunek, ujawniony w ostatnich latach w beletrystyce, a zwłaszcza w dramaturgji włoskiej.

 Werznąć — p. nied. Wrzynać.

 Werznięty, którego werznięto, werznięciem wpuszczony, wtłoczony w co; którego ś. wrzyna a. werznął.

 Wesele, wielkie ukotentowanie, radość, wesołość, gody weselne, uroczystość i uczta z tańcami a. bez nich z powodu ożenienia ś., w. po ślubie: uczta, biesiada, hulanka.

 Weselić (się), radować (ś.), cieszyć (ś.).

 Weselisko, huczne gody weselne.

 Weselnik, osoba, należąca do grona weselnego, uczestnik orszaku weselnego, drużba.

 Weselny, odnoszący ś. do godów weselnych, godowy, ślubny.

 Weseluchny, Weselutki — p. Wesoluchny.

 Weslejanin — p. Metodysta.

 Wesłać — p. nied. Wsyłać — nied. Wściełać.

 Wesoluchno, Wesolutko, przysł., bardzo wesoło.

 Wesoluchny, Wesolutki, bardzo wesoły.

 Wesołek, człowiek wesołego usposobienia, śmieszek; trefniś, błazen w wiekach średnich.

 Wesoło, sposobem wyrażającym radość; przysł., śmiechy, zabawy z wesołością, radośnie, ochoczo.

 Wesołość, radość, ukontentowanie, śmiech; przymiot, osoby a. rzeczy, pobudzającej do radości, do radowania ś., do zabawy.

 Wesołuch — p. Wesółko.

 Wesoły, Wesół, uradowany, ukontentowany, radosny; okazują-