nik, wyrabiający wędki; rybak, łowiący ryby na wędkę.
Wędlina, mięso wędzone, najczęściej wieprzowe, czasem wołowe: szynki, ozory, schaby, kiełbasy, salcesony, kiszki, serdelki itp.
Wędliniarnia, sklep z wędliną, masarnia.
Wędliniarski, właściwy wędliniarzowi, stanowiący własność wędliniarza.
Wędliniarz, człowiek, wyrabiający wędliny, masarz, rzeźnik.
Wędny, odnoszący ś. do wędki.
Wędół, wądół.
Wędrować, nm., odbywać podróż a. jaką drogę daleką, przebiegać kraj dla zwiedzenia, poznania go, dla nauczenia ś. czego, jeździć w różne strony, podróżować, wojażować.
Wędrowczy, nm., odnoszący ś. do wędrowca, należący do wędrowca, właściwy mu.
Wędrowiec, Wędrownik, nm., człowiek, podróżujący przeważnie pieszo po kraju a. po obcych krajach w celu poznania ich, nauczenia ś. czego i t. p.; podróżnik, wojażer, pielgrzym, tułacz.
Wędrowna, nm., motyl nocny z podrzędu prządkówek z rodziny garbatek, towarzyszka, dębówka.
Wędrownica, nm., kobieta wędrująca, podróżująca, odbywająca wojaże; tułaczka, pątnica.
Wędrowniczek, nm., zdr. od Wędrownik.
Wędrowniczy, nm., dotyczący wędrownika, należący do niego, właściwy wędrownikowi.
Wędrownik, nm. — p. Wędrowiec.
Wędrowny, nm., dotyczący wędrowania a. wędrówki; odbywający wędrówkę, przebiegający kraj jaki: ptaki w-e = przylatujące na wiosnę w strony bliższe bieguna, a w jesieni odlatujące w kraje cieplejsze; szarańcza w-a = zmieniająca gromadnie miejsce pobytu; szczur w. = gatunek szczura w lm., w-e, gromada skorupiaków.
Wędrówka, przenoszenie ś. z miejsca na miejsce, przeważnie piechotą, podróż po jakim kraju w celu nauczenia ś. czegoś, zwiedzanie osobliwości i t. p.; w. narodów = gromadne przesiedlanie ś. plemion giermańskich, słowiańskich i turańskich ze wschodu i północy Europy na zachód i południe w. IV i V w. po Chr.; w. zwierząt = gromadne przenoszenie ś. zwierząt z jednego miejsca w drugie, dość odległe; w. ptaków = przelot ich, odlot.
Wędzarnia, budowla, przeznaczona do wędzenia mięsa a. ryb; żart., miejsce, gdzie palą dużo tytuniu.
Wędzenie, sposób konserwowania mięsa, polegający na tym, że mięso, wymoczone przez dłuższy czas w soli i saletrze, napaja ś. dymem z trocin, roślin iglastych z dodatkiem jałowcu.
Wędzić, wystawiać na działanie dymu, okurzać dymem, trzymać w dymie mięso (ryb, zwierzyny), w kominie a. specjalnym pomieszczeniu; w. ś., przebywać wśród dymu, przechodzić dymem.
Wędzidełko, zdr. od Wędzidło; podwójna fałda błony śluzowej, znajdująca ś. pod językiem.
Wędzidło, wygięty pręt stalowy u munsztuku, którą ś. kładzie w pysk koniowi dla łatwiejszego kierowania nim, dla powstrzymywania go (fig.); to, co powstrzymuje, powściąga od wybryków, od samowoli, hamulec.
Wędzigrosz, kutwa, sknera, skąpiec, dusigrosz.
Wędzisko, kij cienki i długi z drzewa a. trzciny, na którego końcu przywiązuje ś. sznurek z haczykiem na ryby; rękojeść wędki.
