sić usilnie; głośno żądać czego, domagać ś. natarczywie, nawoływać do spełnienia czego; wzywać, przyzywać czego, krzycząc na kogoś, skłaniać go do przybycia w jakie miejsce, wzywać dokąd, kazać komu przyjść; głos w-ającego na puszczy = upominanie, którego nikt nie słucha; grzech, w-ający o pomstę do nieba = straszna zbrodnia; w. o pomoc = krzykiem wzywać pomocy.
Wołaszek, wołek.
Wołek, mały, młody zbożowy, mały żuczek, z rodziny słoników, bardzo szkodliwy dla ziarn zbożowych w śpichrzu, zbożowiec (fig.).
Wołak, gatunek grzyba (fig.).
Wołoczebne (-ego) — p. Włóczebne.
Wołokita, włóczęga.
Wołopas, Wołowiec, Wołownik, pastuch wołów, wolarz.
Wołos, motyl z rodziny rośliniaków, z podrzędu miernikowców.
Wołosza, ubiór męski krojem wołoskim.
Wołoszka, kobieta z Wołoszczyzny rodem; kobiecy ubiór na głowę, na Wołoszczyźnie używany.
Wołowacieć, stawać się powolnym, ociężałym jak wół
Wołowaty, ciężki, ociężały, gnuśny, niezgrabny, niezdarny, głupowaty.
Wołowiec — p. Wołopas.
Wołowik, roślina z rzędu strąkowych, z rodziny motylkowatych (fig.).
Wołowity — p. Wołowaty.
Wołownia, obora na woły, wolarnia.
Wołownik — p. Wołowiec.
Wołowski, właściwy wołowi, taki, jak u wołu.
Wołowy, odnoszący ś. do wołu, właściwy wołom, pochodzący z wołów; przeznaczony dla wołów, w-e litery = wielkie; w-e siano = przeznaczone dla wołów; ciężki, niezgrabny, ciężko pojętny; w-e serce = gatunek małża o skorupach kulisto-sercowatych, żyjącego w morzach w bardzo wielkiej ilości (fig.); w. chód = ciężki, powolny; na w-ej skórze tegoby nie spisał = jest tego bardzo wiele; w. targ = gdzie sprzedają woły; w-e a. koźle oko = puchlina wodna oczu, sprawiająca ślepotę; w-e oczko — p. Strzyżyk; w. język — p. Miodunka; w-e oczy — p. Gajownik.
Wombat, australijskie zwierzę ssące z rzędu workowatych, rodziny tejże nazwy, żyjące w norach podziemnych (fig.).
Womitorjum, łć., w amfiteatrach rzymskich otwór w środku między ławami, prowadzący pod ławami na zewnątrz; środek na wymioty.
Womitować, łć., zwracać przez usta zawartość żołądka, mieć wymioty, torsje.
Womity, łć., zwrócenie przez usta zawartości żołądka, wymioty.
Womitywa, łć., lekarstwo na wymioty.
Won!, wykrz., oznaczający ostry rozkaz oddalenia ś.: precz!, idź sobie!, wynoś ś.!; przysł., oznaczający kierunek oddalenia ś., odejścia, odjechania i t. p.: poszedł sobie w.
Wonia — p. Woń.
Woniać, wydawać woń, pachnieć.
Wonianka, przedmiot o przyjemnej woni; naczyńko na wonności, flakonik z perfumami, poduszeczka napojona perfumami.
Wonić, czynić wonnym, napusz-
