Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/340

wpychać, wwalać co wewnątrz czego; przelewać płyn jaki z jednego naczynia w drugie przez otwór; wcinać, wrzynać tokarską robotą; wsadzać jedną rzecz w drugą, wszywać, wsztukowywać; przen., wtrącać, mieszać do rozmowy a. pisma myśl uboczną, napomykać co; przen., cytować, przytaczać co, powoływać ś. na co; przen., wliczać, zaliczać, wrachowywać do czego, mieścić w rzędzie czego; w. ś., tocząc ś., obracając ś., posuwając ś. na kołach, przedostawać ś. wewnątrz czego; przen., wchodzić dokąd niezgrabnie, ciężkim chodem.

 Wtajemniczać, dok. Wtajemniczyć; dopuszczać kogo do jakiejś tajemnicy, udzielać mu sekretnej wiadomości; udzielać komu wiadomości w zakresie jakiejś nauki, kunsztu, uczyć go czego; w. ś., być wtajemniczanym, dowiadywać ś. jakiejś tajemnicy; otrzymywać wiadomości w zakresie jakiejś nauki, kunsztu i t. p., uczyć ś. czego.

 Wtapiać, dok. Wtopić; topiąc, wpuszczać, pogrążać.

 Wtarcie, czynność wcierania — p. Wetrzeć.

 Wtargać, dok. Wtargnąć; targając wciągać; wpadać, wdzierać ś., gwałtem przedostawać ś. dokąd, robić napad, wycieczkę.

 Wtargnąć — p. nied. Wtargać.

 Wtargnięcie, Wtargnienie, wejście gwałtowne, napad, napaść.

 Wtarły, dokonany za pomocą wcierania.

 Wtedy, przysł., w tym, w owym czasie, wtenczas, wówczas, tedy.

 Wtem — p. Wtym.

 Wtenczas, przysł., w tym właśnie czasie, o którym mowa, w pewnym oznaczonym czasie, wtedy, tedy, wówczas.

 Wterebić, wepchnąć, pogrążyć, zanurzyć.

 Wtłaczać, dok. Wtłoczyć; tłocząc, wtykać, uciskać, wbijać, wgniatać, wpychać, wsadzać na co; w. na co = tłocząc nasadzać, natykać na co; w. w co = wdeptywać; w. ś., tłocząc ś., dostawać się gdzie.

 Wtłoczyć — p. nied. Wtłaczać.

 Wtoczyć — p. nied. Wtaczać.

 Wtoka, kawałek czego, w rzecz jaką wtoczony, łata wszyta.

 Wtomiast, przysł., natomiast, zamiast tego, wzamian tego, tymczasem.

 Wtopić — p. nied. Wtapiać.

 Wtorek, drugi dzień po niedzieli w tygodniu.

 Wtorkowy, odnoszący ś. do wtorku, dokonywający ś. we wtorek, który zdarzył ś., odbył ś. we wtorek.

 Wtór, w muz., śpiew lub muzyka, napisane i wykonywane do pomocy głównemu głosowi a. instrumentowi, akompanjament; wykonywanie tego śpiewu a. muzyki, wtórowanie, akompanjowanie.

 Wtórorodny, po pierwszym urodzony.

 Wtórować komu, czemu, przygrywać a. przyśpiewywać grającemu a. śpiewającemu, grać albo śpiewać wtór, akompanjować śpiewem a. muzyką; przen., potakiwać, przytwierdzać komu, powtarzać jego myśli, mówić a. robić, jak on.

 Wtórowy, dotyczący wtóru, odnoszący ś. do wtóru.

 Wtóry, następujący po pierwszym, drugi; po w-e, przysł., po raz drugi, dalej, z kolei, na drugim miejscu, z drugiego względu.

 Wtórzyć, powtarzać coś za kimś, czynić to samo, co i on; powtórnie to samo wyrażać, mówić, pisać; w. komu, wtórować mu, grać, śpiewać do wtóru, przyśpiewywać, przygrywać, akompanjować.

 Wtraczać, dok. Wtroczyć; wkładać w troki, upakowywać, przywiązywać trokami, troczyć.