Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/346

cić właściwą barwę, cerę, stać ś. wyblakłym.

 Wyblaknąć, stracić żywość barw, stracić barwy właściwe, zblaknąć, wypłowieć, spełznąć.

 Wyblechować się, wybielić na słońcu a. przez reakcję chemiczną; w. ś., wybielić ś.; stracić barwę, cerę, stać ś. bladym.

 Wyblednieć, wybladnąć.

 Wyblegotać, Wyblekotać, Wybluzgotać, wygadać, wypaplać.

 Wybleszczać oczy, wykrzywiać je.

 Wybluć — p. nied. Wybluwać.

 Wybluwać, dok. Wybluć; wymiotując, wyrzucać z siebie rzecz zjedzoną.

 Wybluzgotać, Wyblekotać, wychlapać, co ś. ma na języku, wypaplać, wygadać; nagadać głupstw.

 Wybluźnić, wyrzec bluźnierstwo, rozgadać coś bez potrzeby, rozpaplać.

 Wybłagać, błaganiem uzyskać, błagając wyprosić, wymodlić.

 Wybłaznować, uzyskać coś błaznowaniem, żartami, figlami; w. ś., wykręcić ś. błaznowaniem; błaznując nasycić ś., nafiglować ś., nadokazywać ś.

 Wybłądzić, wyprowadzić kogoś błąkającego ś. na właściwą drogę; przen., wyprowadzić z błędu; w. ś., odnaleźć właściwą drogę; przen., wyjść z błędu.

 Wybłąkać się, przestać ś. błąkać, wejść na właściwą drogę; przen., wyjść z obłędu, przestać mylić ś., postępować niewłaściwie; przen., wyjść cało z zawiłej sprawy.

 Wybłyskać, Wybłyskiwać, dok. Wybłysnąć; błyskać ś. z przerwami, ukazać ś. błyszcząc.

 Wybłysnąć — p. Wybłyskać; zjawić ś. jako coś osobliwego.

 Wybłyszczeć, ukazać ś. błyszcząc, ukazać ś. wśród światła; w. oczy = wytrzeszczyć; przestać błyszczeć.

 Wybocz, Wybocze, droga uboczna, ubocze, manowiec.

 Wyboczny, boczny, uboczny.

 Wyboczyć — p. nied. Wybaczać.

 Wyboisty, pełen wybojów.

 Wybojować, osiągnąć co za pomocą walki, boju; wysłużyć lata. wśród bojów, przebyć dłuższy czas w boju; w. kogo, wypędzić go, wojując z nim.

 Wyborca, człowiek, który wybiera a. ma prawo wybierać kogoś, np. przedstawiciela do rad miejskich, wiejskich, do parlamentu, urzędu i t. p., elektor.

 Wyborczy, dotyczący ś. wyborcy a. wyborów.

 Wyborgować, u kogo wziąć na borg, na rachunek, na kredyt; w. kumu dać na borg, zakredytować.

 Wybornie, przysł., wyśmienicie, przednio, znamienicie, znakomicie, doskonale, pysznie.

 Wyborność, cecha tego, co jest wyborne.

 Wyborny, doskonały, wyśmienity, znakomity, znamienity, wyróżniający ś., pyszny; smaczny, smakowity; w. jesteś! = śmieszny w swej naiwności.

 Wyborowy, wybrany z pomiędzy wielu innych; przedni, najlepszy; dotyczący wyborów, elekcyjny.

 Wybój, dół, jama na drodze, wybita kołami, płozami a. kopytami.

 Wybór, wybieranie rzeczy należnych od wielu ludzi kolejno: w. podatków, żołnierzy; wybieranie z pomiędzy wielu rzeczy najlepszej, najodpowiedniejszej; to, co najlepszego wybrano, najlepsza cząstka jakiejś gromady, złożonej z najwybitniejszych jej osobników, dobór, czoło, kwiat, śmietanka; wybieranie ś., szykowanie ś. dokąd w drogę; w. a. w lm. w-y, wybieranie, przez składanie głosów, przedstawiciela do parlamentu, urzędnika i t. p., o-