Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/394

tu = tracić takt, mylić takt; w. ze szczęścia = stawać ś. nieszczęśliwym; w. z głowy, z pamięci = ulegać zapomnieniu; słówko w-dło z ust = wymknęło ś., wypsnęło ś.; jednym uchem wpada, a drugim w-a = ulega zapomnieniu, nie pozostaje w pamięci; co z tego w-dnie? = co wyniknie?

 Wypadek, traf, zdarzenie, wydarzenie, jakiś fakt, jako wynik poprzednich zdarzeń; wynik, rezultat, konkluzja, wynikłość: rezultat działania arytmetycznego; wynik działań chemicznych, umyślnie wykonanych; w. chciał, że... = zdarzyło ś., złożyło ś. tak, że....

 Wypadkowa, w fiz., jedna siła, mogąca z takim samym wynikiem zastąpić dwie lub więcej sił.

 Wypadkowo, przysł., wypadkiem, przypadkowo, trafem, niechcący.

 Wypadkowy, spowodowany jakimś wypadkiem, przypadkowy, nieumyślny, nie obmyślony z góry.

 Wypakować — p. nied. Wypakowywać.

 Wypakowywać, dok. Wypakować; o rzeczach: wybierać, wyjmować z paki a. pak, wyładowywać, rozwijać z opakowania, rozpakowywać.

 Wypalacz, podpalacz.

 Wypalać, dok. Wypalić; palić co do ostatka, ogniem wyniszczać do szczętu, w perzynę ogniem wszystko przemieniać, spalać do tła; wypotrzebowywać na palenie (o paliwie, o przedmiotach, służących do oświetlania); o słońcu: skwarem wyniszczać, wypiekać, wysuszać; wystawiając na działanie ognia, nadawać moc i trwałość: w. naczynia gliniane, w. cegłę, kafle, w. wapno; oczyszczać co za pomocą ognia, niszczyć ogniem brud na czym; robić, wytwarzać za pomocą palenia, przepalać czymś rozżarzonym, wyżegać: w. dziurę w ubraniu, w. piętno na ciele skazańca; w. spirytus, wódkę = fabrykować je za pomocą działania wysokiej temperatury, pędzić, destylować w gorzelni; w. w piecu = ułożywszy w nim drzewo, spalać je do ostatka; w. fajkę, cygaro, papierosa = spalać tytuń, w nich zawarty; w., dok. Wypalnąć; strzelać, palić, dawać ognia; przen., wypowiadać, wygłaszać z zapałem, szybko wypowiadać; wytrzepywać; przen., wybijać szybko, żwawo, gładko; wychylać; w łeb sobie wypalić = odebrać sobie życie za pomocą wystrzału z broni palnej; w. komu komplement = wypowiadać; w. ś., być wypalanym; palić ś., płonąć; gasnąć.

 Wypalanie, czynność lekarsko-chirurgiczna, mająca na celu usunięcie chorej części w ciele: narośli, guzów i t. p., oraz zniszczenie zarazka w ranie, za pomocą przypalania rozpalonym żelazem tej części chorej, kauteryzacja, przyżeganie.

 Wypalenisko, wypalona przez pożar przestrzeń leśna.

 Wypalanka, drzewo w lesie, uszkodzone przez pożar, opalonka, ogorzałka.

 Wypalić — p. nied. Wypalać.

 Wypalować, powbijać pale naokoło czego.

 Wypaluszkować, paluszkując wydobyć.

 Wypał, wystrzał, wybuch naboju; w. słoneczny = spioka, susza, upał, spiekota; miejsce, wypalone upałem słonecznym.

 Wypałaszować, wybić pałaszem, wypłazować.

 Wypałubić, wzrok = wytrzeszczyć.

 Wypaplać, wygadać, wydać jaką tajemnicę przez gadatliwość, przez brak rozwagi.