Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/413

siebie = wydawać na zewnątrz; w. co z siebie = wypowiadać, co ś. ma na myśli a. w sercu, dawać folgę myślom a. uczuciom w słowach; w. co komu, wymawiać mu w oczy, jako zły uczynek, oskarżać kogo wręcz o jakie winy, strofować, upominać kogo; w. co w górę = podrzucać; w, co z żołądka = zwracać, womitować; w. płód = ronić; w. koziołki = podskakiwać; w. nogami = wierzgać; w. rogami, głową = wstrząsać; o krostach, wysypce: zjawiać ś. na powierzchni skóry; w. ś., być wyrzucanym.

 Wyrzucalny, dający ś. wyrzucić.

 Wyrzut, wyrzucanie, wyrzucenie; to, co ś. wyrzuca, odrzuca, rzecz niepotrzebna, śmieć, odpadek; lawa, kamienie, popiół, wyrzucane z wulkanu; przen., człowiek nędzny, upośledzony od natury, wyrzutek; w lm., odchody, wydzieliny, ekskrementy; krosty na ciele, wysypka; wyrostki chropawe na korze drzew; zarzuty, wymówka, zwrócona do kogoś wręcz, w oczy.

 Wyrzutek, to, co ś. wyrzuca skąd, śmieć, odpadek; człowiek, jakby wyrzucony ze społeczeństwa, wzgardzony, upośledzony; dziecko poronione, znajdek, podrzutek; łotr, nikczemnik, łajdak; ryba koścista, skrzelowata, brzuchopłetwa, sumowata.

 Wyrzutnia, opuszczenie głoski w wyrazie a. wyrazu w zdaniu, którego łatwo ś. domyślić.

 Wyrzutnie, przysł., z wymówkami, z wyrzutami.

 Wyrzutnik, Wyrzucacz, człowiek, który co skąd wyrzuca.

 Wyrzutny, dający ś. wyrzucić, wyrzucalny; zawierający w sobie wymówki, zarzuty, wymawiający.

 Wyrzygać, dok. Wyrzygnąć; wyrzucać zawartość żołądka przez usta, zrzucać, womitować; wyrzucać; wymiotować; wypowiadać gwałtowne, nienawistne zarzuty.

 Wyrzygnąć — p. nied. Wyrzygać.

 Wyrzynać, dok. Wyrżnąć, Wyrzezać; rozrzynając, rozcinając zwierzchnią powłokę, wydobywać, wydostawać co z wnętrza; wyzwalać, wyswobadzać przez rozrzynanie zawad; rznąć, zabijać bronią białą jednego po drugim, wszystkich po kolei; rznąc wyrabiać co, tworzyć jakieś kształty za pomocą ostrych narzędzi, wyciosywać, wyrzeźbiać, wykrawać, rytować; trzebić, kastrować; przen., wyrażać co dobitnie, dokładnie, za pomocą mowy lub pisma; nadwerężać jakieś narzędzie ostre przez użycie, tępić; w. ś., być wyrzynanym; trzebić, kastrować samego siebie; rozrzynając sobie przejście, drogę ostrą krawędzią, wydobywać ś.: zęby ś. w-ają; przen., wydobywać ś. skąd, łamiąc przeszkody, pokonywając siłą zawady; o narzędziach: nadwerężać ś., psuć przez użycie, tępić ś., tępieć.

 Wyrzynalny, dotyczący wyrzynania; dający ś. wyrznąć, wykrajać.

 Wyrżeć, rżeniem wyrazić; rżeniem wymóc.

 Wysada, wysadzanie, wysadzenie; fronton gmachu; śmieszne sadzenie ś. na co, przesada.

 Wysadka, fronton niewielkiego budynku; korzeń rośliny dwuletniej, przechowywany przez zimę, dla zasadzenia go w roku następnym; w lm., w-i, rośliny, wyhodowane z nasienia w inspektach, przeznaczone do wysadzenia.

 Wysadność, właściwość tego, co jest wysadne.

 Wysadny, wystający, wysunięty na zewnątrz; przesadny, przesadnie wytworny a. wystawny, afektowany.

 Wysadzać, dok. Wysadzić; po-