Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/478

 Zadychtować, zatkać dychtowaniem, zapchać mocno.

 Zadyktować, dyktując, kazać napisać, zapowiedzieć, zadać, podyktować, wydać rozkaz, rozporządzić.

 Zadylować, zagrodzić, zabić, zasłonić dylami, deskami.

 Zadymać, dok. Zadąć; zaczynać dmuchać; zaczynać dąć na jakim instrumencie; dąć, zawiewać, zadmuchiwać.

 Zadymiać, dok. Zadymić; zapełniać dymem; okurzać dymem.

 Zadymka, gęsty, drobny śnieg a. deszcz z wiatrem, zamieć, miecielica.

 Zadyndać, zawisnąć, zacząć dyndać, zacząć wisieć.

 Zadyrkać — p. Zaderkać.

 Zadysponować, wydać dyspozycje, rozporządzić, rozrządzić.

 Zadysputować, dysputując zagadać; z. ś., zapalić ś., zapędzić ś. w dyspucie.

 Zadyszały, Zadyszany, który ś. zadyszał, który stracił oddech, zmęczony.

 Zadyszeć się, Zadyszyć się, stracić wolny oddech od zmęczenia, prędkiego biegu, wchodzenia na górę, na wschody i t. p.

 Zadziać — p. nied. Zadziewać.

 Zadziad, pradziad.

 Zadział, zadziałanie; udział, dany komu.

 Zadziałać — p. nied. Zadziaływać.

 Zadziaływać, dok. Zadziałać; zaczynać czynić przygotowania do czego; zasługiwać na co swojemi postępkami, broić co, złego co czynić; z. komu, wyrządzać, wyświadczać, czynić, odsługiwać, odwdzięczać, wetować, wynagradzać; z. ciasto = zaczyniać.

 Zadziczeć, stawać ś. dzikim, zarosnąć chwastami, stać ś. dzikim.

 Zadziedziczać, dok. Zadziedziczyć; dostawać w dziedzictwie, odziedziczać.

 Zadziedziczeć, dostać ś. dziedzictwem; zostać dziedzicem.

 Zadziedziczyć, dostać dziedzictwem, odziedziczyć.

 Zadzier, Zadzierek, Zadizierk, zadzieranie, zadarcie — p. Zadra.

 Zadzieracz, człowiek, który co zadziera; człowiek, który z kim zadziera.

 Zadzierać, dok. Zadrzeć; zaczynać drzeć, naddzierać; drąc, podnosić, zaginać w górę; podnosić, zwracać do góry; z. nogi = przewracać koziołka, przen., umierać; z. kitę = zdychać, umierać; z. głowy, nosa = być hardym, dumnym; z. z kim, zaczynać z kim, wdawać ś. z nim w spór, kłótnię, bójkę, wszczynać zwadę; z. w śpiewie, w graniu = fałszować; z. na co, zarywać; z. ś., naddzierać ś.; oddzierając, zaginać ś. do góry; podnosić ś. do góry; zahaczać ś., zawadzać ś.; nie zgadzać ś. na co; iść z kim w zapasy, w swary.

 Zadzierek — p. Zadzier.

 Zadzierg, węzeł zadziergniony; pętla na powrozie do uduszenia.

 Zadziergać, Zadzierzgać, dok. Zadziergnąć, Zadzierzgnąć; związywać, zawiązywać zadziergiem, tak że trudno rozwiązać; nawlekać, zawlekać, zaczepiać, zapinać; z. komu szyję, gardło = ścisnąwszy za szyję, dusić go; zawiązywać stosunek, przyjaźń; z. ś., być zadzierganym; wieszać ś., ścisnąwszy szyję sobie zadziergiem, odbierać sobie życie.

 Zadziergnąć — p. nied. Zadziergać.

 Zadzierka, mała ranka, zadraśnięcie.

 Zadzierżysty, mający zadziory; łatwy do zwady, do kłótni, zaczepiający, gniewliwy.

 Zadzierżać, dok. Zadzierżeć; zatrzymywać, nie chcieć oddać; nie pozwalać ginąć, ocalać od zguby; nie puszczać dalej, hamować,