Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/530

 Zapruć — p. nied. Zaparać.

 Zapryskać, Zaprysknąć, Za prysnąć, zacząć pryskać; pryskając zalać, zawalać, zabryzgać.

 Zapryszczeć, Zapryszczyć (się), osypać (ś.) pryszczami.

 Zaprza, zapieranie ś., wypieranie ś. czego.

 Zaprzać, Zaprzeć, zacząć przeć, psuć ś. od gorąca.

 Zaprzałek, roślina z rodziny marzannowatych.

 Zaprzały, który zaprzał.

 Zaprzaniec, człowiek, który zaparł ś. czego, odstępca, renegat.

 Zaprząc — p. nied. Zaprzęgać.

 Zaprząg, zaprzężenie, zaprzęganie; koń do zaprzęgu, koń cugowy, cugant; pewna ilość koni, razem zaprzężonych, cug, para, trójka, czwórka, szóstka; to, czym zaprzęgają, uprząż.

 Zaprząść — p. nied. Zaprzędać.

 Zaprzątać, dok. Zaprzątnąć; zawalać, zajmować czymś niepotrzebnym, czymś zawadzającym; przen., zajmować, zatrudniać; z. sobie kim a. czym głowę = myśleć wyłącznie tylko o kim a. o czym; zamącać, zakłócać; z. ś., zajmować ś. czymś wyłącznie, myśleć o jednej tylko rzeczy, zatrudniać ś. czymś nieustannie; mieszać ś., wpadać w nieporządek.

 Zaprzątnąć — p. nied. Zaprzątać.

 Zaprzeczać, dok. Zaprzeczyć czemu; utrzymywać, udowadniać, że coś jest nieprawdziwe, fałszywe, niesłuszne i t. p, przeczyć czemu; z. komu prawa do czego = nie przyznawać.

 Zaprzeczenie, udowodnianie, że coś jest nie tak, jak mówią, że jest niesłuszne.

 Zaprzeczny, mogący być zaprzeczonym; nie uznany.

 Zaprzeczyciel, ten, który zaprzecza czemu.

 Zaprzeć — p. nied. Zapierać — p. Zaprzać

 Zaprzedać — p. nied. Zaprzedawać.

 Zaprzedaniec, ten, którego zaprzedano, niewolnik; ten, który za pieniądze zaparł ś. czego, przedawczyk, zdrajca.

 Zaprzedawać, dok. Zaprzedać; sprzedawać co zupełnie, sprzedawać, jako niewolnika; sprzedawać co z prawem zwrotu a. użytkowania dożywotniego; psu oczy z-dał = jest bezwstydny, bezczelny; djabłu duszę z. = oddawać na wieki; zdradzać za pieniądze, być sprzedawczykiem; z. ś., sprzedawać samego siebie; oddawać komu siebie samego, wyrzekając ś. własnej samodzielności duchowej, dla korzyści materjalnych; przen., oddawać ś. na wieczne władanie: z. ś. djabłu.

 Zaprzednik, ten, który rej wodzi, przewodnik, przodownik.

 Zaprzepaszczać (się), dok. Zaprzepaścić (ś.); zatracać (ś.), gubić (ś.) bez ratunku; ginąć; przen., zapodziewać (ś.).

 Zaprzestać — p. nied. Zaprzestawać.

 Zaprzestawać, dok. Zaprzestać; nie robić już więcej czego, dawać pokój czemu, przestawać, poprzestawać, zaniechiwać czego.

 Zaprzeszły, poprzedzający to, co przeszło; rok, miesiąc z.; w gram., czas z., forma czasownika, oznaczająca czynność, która poprzedziła inną czynność, wyrażoną w czasie przeszłym.

 Zaprzędać, dok. Zaprząść; zaczynać prząść; przędzeniem zarabiać.

 Zaprzęg — p. Zaprząg.

 Zaprzęgacz, ten, który zaprzęga. zakłada do wozu.

 Zaprzęgać, dok. Zaprząc; konie zakładać do wozu, zakładać w zaprząg; z. kogo do roboty = zmuszać kogo do ciężkiej pracy, zajmować kogo jaką pracą; z. ś., być