Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/539

 Zasadnik, Zasadziciel, człowiek, zasadzający co, założyciel; myśl zasadnicza, na której opiera ś. co, np. rozumowanie.

 Zasadność, gruntowność, fundamentalność, moc.

 Zasadny, dający ś. zasadzić, mogący być zasadzonym; zasadzony, ugruntowany na czym, wychodzący z jakiej zasady, gruntowny, fundamentalny; na zasadę służący, zasadniczy.

 Zasadowić, usadowić.

 Zasadowy, odnoszący ś. do zasady (w chemji).

 Zasadzać, dok. Zasadzić; zapełniać pewną przestrzeń, sadząc na niej co: z. ogród drzewami; sadzić na pewnym miejscu rośliny; usadawiać, sadowić, sadzić za czym: z. za stołem; z. kim miejsce = naznaczać kogo na jakie miejsce; z. sądy, komisję = wyznaczać; z. na kogo sidła, łapki, wędki, sieci = zastawiać; z. w ziemię pług, lemiesz = zapuszczać; z. co na czym, gruntować, opierać; z. kogo do więzienia = wsadzać, wtrącać; z. kogo do czego, zmuszać, skłaniać, zniewalać do jakiej pracy siedzącej; z. kogo do kart, do szachów = zmuszać go do gry wbrew jego woli; z. kogo za kogo, podstawiać; zastępować; z. wieprza = wsadzać go do karmnika; z. fortecę ludem, załogą = obsadzać; z. co na co, nasadzać, natykać; z. ś., być zasadzanym; z. ś. na kogo, siadać na zasadzce, zaczajać ś., czatować na zasadzce; z. ś. na czym, gruntować ś., opierać ś., polegać; stawać, zatrzymywać.

 Zasadzić — p. nied. Zasadzać.

 Zasadzka, zaczajenie ś. zdradzieckie, zasadzanie ś. na kogo; wypaść z z-i, wpaść w z-ę; miejsce, gdzie ś. ktoś zaczaja na kogo.

 Zasadzkowy, dotyczący zasadzki, pełen zasadzek.

 Zasalać, dok. Zasolić; zaprawiać, zasypywać solą; dok. dokuczać, doskwierać.

 Zasapać, zacząć sapać; zagłuszyć sapaniem; z, ś. sapiąc zadyszeć ś.

 Zasączyć, sącząc zapuścić.

 Zasądowy, odbywający ś. poza sądem, mimo sądu, bez sądu.

 Zasądzać, dok. Zasądzić; przysądzać, przyznawać co komu wyrokiem sądowym.

 Zasądzić — p. nied. Zasądzać.

 Zaschłość, stan rzeczy zaschłej; suchość w gardle, pragnienie.

 Zaschły, który zasechł.

 Zaschnąć — p. nied. Zasychać.

 Zasep — p. Zaspa.

 Zasędzieć, stać ś. sędziwym.

 Zasępiać, dok. Zasępić; posępnym, pochmurnym czynić; ćmić, zapełniać posępnością, smutkiem; z. twarz, czoło = marszczyć; z. ś., być zasępianym; marszczyć ś. na twarzy; posępnieć, smutnieć, zaczynać ś. gniewać.

 Zasępienie, stan tego, co jest posępne, zachmurzenie.

 Zasępiony, którego zasępiono; zachmurzony, pochmurny; ponury, posępny, smutny, zagniewany.

 Zasępliwie, Zasępiście, Zasępnie, przysł., posępnie, z posępnością.

 Zasępliwy, Zasępisty, Zasępny, zasępiony, ponury, pochmurny; ciemny, cienisty; zasępiający.

 Zasiać p. nied. Zasiewać.

 Zasiadać, dok. Zasiąść; siadać na jakim miejscu, siadając mieścić ś., zajmować jakie miejsce na siedzenie; z. do stołu, do kart, do roboty, do rady; z. na tronie = zostawać królem, cesarzem; z. w radzie, w senacie, w sądzie, w sejmie, w parlamencie; z. gdzie = mieć siedlisko, rezydencję, miejsce pobytu; z. na kogo, czatować na kogo, czynić zasadzkę, czaić ś.; z. do czego, zabierać ś. do jakiej pracy siedzącej, fałdów nad