Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/662

Ta strona została przepisana.

zwierciadła, podobny do zwierciadła; przyozdobiony zwierciadłami, zawieszony zwierciadłami.

Zwierciadlarzp. Zwierciadlnik.

Zwierciadlnica, Zwierciedlniczka, forma ż. od Zwierciadlnik.

Zwierciadlnictwo, wyrób zwierciadeł.

Zwierciadlniczy, odnoszący ś. do zwierciadlnika a. zwierciadlnictwa.

Zwierciadlnik, Zwierciedlnik, Zwierciadelnik, Zwierciadlarz, rzemieślnik, wyrabiający zwierciadła, właściciel fabryki zwierciadeł; kupiec, sprzedający zwierciadła.

Zwierciadło, gładka powierzchnia, mogąca odbijać padające na nie promienie świetlne i dawać obrazy, znajdujące ś. przed niemi, wierne co do kształtów i barw: z. wody, lodu i t. p; gładko wypolerowana powierzchnia metalu a. szkła, podlanego mieszaniną cyny i rtęci, odbijająca przedmioty, lustro; przen., wierne odbicie, odzwierciedlenie czego, o braz, konterfekt czego: oko jest z-em duszy; przen., wzór, wizerunek, przykład; jak po z-edle = jak po szkle, jak po stole, równo, gładko.

Zwierciadłowy, dotyczący zwierciadła, przedstawiony za pomocą zwierciadła: pismo z-e = odwrotne.

Zwiernik, dozorca zwierząt w zwierzyńcu — p. Zwieracz.

Zwierz, wielkie dzikie zwierzę; zbior., zwierzęta; człowiek dzikich, surowych, zwierzęcych obyczajów; człowiek, nie hamujący ś. w gniewie, wściekły; człowiek wyuzdany zmysłowo; iść na z-a = na polowanie na dzikie zwierzęta; polować na grubego z-a = na niedźwiedzia, dzika i t. p.; przen., ścierać ś. z potężnym wrogiem.

Zwierzać, dok. Zwierzyć; powierzać komu co, ufać; z. ś. komu z czym, z czego; powierzać komu co; wyjawiać mu jaką tajemnicę, odkrywać mu coś tajnego, ufając jego wierności, polegając na jego wierze.

Zwierzątko, małe, drobne zwierzę

Zwierzchał, owad z rzędu półpokrywych (fig.).

Zwierzchni, odnoszący ś. do wierzchu, będący na wierzchu, na powierzchni czego, zewnętrzny, górny; wyższy, przedniejszy, celniejszy, mocniejszy, lepszy, znakomitszy; mający zwierzchność, władzę nad innemi, zwierzchniczy, przełożony; powierzchowny, zewnętrzny, niegruntowny, nieistotny, nie dotyczący treści czego.

Zwierzchnica, zwierzchnia, górna część czego, powierzchnia.

Zwierzchnictwo, stanowisko zwierzchnika względem podwładnych; zwierzchność, przełożeństwo, naczelnictwo, władza wyższa, naczelna.

Zwierzchniczka, forma żeń. od Zwierzchnik.

Zwierzchniczy, zwierzchnika dotyczący, zwierzchni.

Zwierzchnie, przysł., z wierzchu, po wierzchu, powierzchownie, zewnętrznie.

Zwierzchnik, człowiek, mający zwierzchność nad innemi; przełożony, pryncypał, naczelnik.

Zwierzchność, stosunek zwierzchnika do podwładnego, przełożeństwo, naczelnictwo; zbior., zwierzchnicy, przełożeni; władza zwierzchnia, rząd, urząd, sprawujący władzę prawomocną

Zwierzenie, rzecz. od Zwierzyć; to, co ś. komu zwierza, tajemnica zwierzona; z. ś., poufne powiedzenie komu czego.

Zwierzę, ciało organizowane, o-