kolej: brzmienie, osnowa (np. pisma).
Tenor, wł., najwyższy głos męski, obejmujący dwie oktawy.
Tenorowy, wł., dotyczący głosu tenora; mający głos tenora.
Tenorzysta, wł., człowiek śpiewający tenorem, tenor.
Tenotomja, gr., operacja chirurgiczna rozcięcia ścięgna.
Tensja, łć., wyprężenie, natężenie, prężność.
Tentacja, łc., chętka, życzenie trudne lub niemożliwe do spełnienia; kuszenie, pokusa.
Tentakula, łc., macki, rożki, czułki, długie i cienkie wyrostki w kształcie wąsów, piórek, rogów, zginające ś., wyrastając z okolic gęby u owadów, służą jako narzędzia dotyku, a może i węchu i słuchu, u niektórych ślimaków na końcu tych czułków są oczy, mrówkom służą macki te do porozumiewania ś.
Tentamen, łć., próba egzaminu próbny przed egzaminem właściwym.
Tentator, łć., kuszący.
Tentent — p. Tętent.
Tentować, łć., być kuszonym, kusić, budzić pożądanie; kusić ś. o co, próbować, usiłować.
Tenuta, wł., dzierżawa, rata dzierżawna.
Tenutarjusz, łć., trzymający tenutę, dzierżawca; dzierżawa starostwa za pożyczoną królowi sumę lub z łaski dożywocia nadanego.
Tenuto, wł., (skr. ten), w muzyce: wytrzymać, nie przyśpieszać; nie urywać tonu, zanim przebrzmi stosownie do wskazanej w nutach długości.
Tenże (taże, toże), czy ten, czy ta, czy to; ten sam, ta sama, to samo.
Teobromina, łc., alkaloid, zawarty w nasionach kakao i w niektórych gatunkach herbaty.
Teodolit, gr., przyrząd, używany w gieodezji do mierzenia kątów w przestrzeni, głównie poziomych, przystosowany też do mierzenia kątów wzniesienia (f.).
Teodulja, gr., służba Boża.
Teodycea, gr., obrona wiary w sprawiedliwość Bożą przeciw zarzutom, wynikającym z pozornej sprzeczności między istniejącym na świecie i moralnym złem a dobrocią i sprawiedliwością Boga.
Teofanja, gr. — p. Epifanja.
Teofilantropja, gr., doktryna religijna we Francji (1793 — 1801) uznająca istnienie Boga i nieśmiertelność duszy, zalecająca uroczystości rodzinne: chrzest, zaślubiny, pogrzeb, i publiczne: zebrania niedzielne z kazaniami i śpiewami.
Teofobja, gr., bojaźń Boża.
Teogamja, gr., śpiew weselny na cześć bogów.
Teognozja, gr., znajomość Boga.
Teogonja, gr., pochodzenie i rodowód bogów starożytności.
Teokracja, gr., rządy, sprawowane w imieniu Boga, rządy kapłańskie.
Teokratyczny, gr., odnoszący ś. do teokracji; właściwy teokracji, rząd t. = rząd duchowieństwa: państwo t-e — w którym interesy Kościoła stoją ponad interesami państwa.
Teolog, gr., uczony w rzeczach wiary; poświęcający ś. nauce teologji; student wydziału teologicznego w uniwersytecie.
Teologiczny, gr., dotyczący teologji, właściwy teologji, oparty na teologji.
Teologja, gr., nauka o Bogu i
