Torba, worek skórzany a. płócienny, najczęściej noszony przez plecy; pójść z t-ą, z t-ami = stracić wszystko, żebrzeć; puścić kogo z t-ą = zubożyć go, że aż musi żebrać, zniszczyć go, doprowadzić go do nędzy.
Torbacze, zwierzęta ssące opatrzone torbą na brzuchu, w której znajdują ś. sutki i służącą do noszenia małych; workowate.
Torban — p. Teorban.
Torbeczka, mała torba, torebka.
Torbiak, torbiele zrośnięte z sobą.
Torbiarz, człowiek, robiący torby, chodzący z torbą, żebrak.
Torbiasty, mający kształt torby; zwierzęta t. — p. Torbacze.
Torbiel, torebka chorobliwa z błony, napełnionej cieczą, tworząca ś. niekiedy w żywym organizmie, cysta.
Torbielec, powiększona kaletka gruczołów z zamkniętym wychodem.
Torbifer, pomocnik, pisarz patrona sądowego.
Torbokościak, torbiel, zawierający kości.
Torbomięsak, torbiel, zawierający masę mięsną.
Torborak, torbiel, powlekający masę rakową.
Torboróg, torbiel, z którego wyrasta róg,
Torboszczur, zwierzę ssące z rodziny myszy.
Torbotłuszczak, torbiel, napełniony tłuszczem.
Torbotwór, nowotwór, mający budowę pęcherza.
Torbowłosiak, torbiel, zawierający włosy.
Toreador, hiszp., zapaśnik, uczestniczący konno w hiszpańskich walkach bykow (fig.).
Torebczak, nasiennik rośliny nie pękający, kilkokomórkowy.
Torebka, mała torba z papieru, tkaniny, skóry i t. p., część owocu, otaczająca nasiono, utworzona z kilku owocolistków, pękająca po dojrzeniu i w ten sposób uwalniająca nasiona; t. Malpighiego = część rozszerzona kanaliku moczowego; t. maciczna = torebka, napełniona cieczą, oddzielającą ścięgna od powierzchni twardych; t. stawowa = torebka kulista, złożona z włókien, otaczająca ze wszystkich stron staw; t. włosowa = rodzaj woreczka, w którym tkwi nasada włosa; t. soczewkowa — cieniutka przejrzysta otoczka, w której spoczywa soczewka oka; t. zębowa = wydrążenie dziąsła, w którym powstaje ząb.
Torebkowy, dotyczący torebki, służący do robienia torebek; owoc t. = posiadający torebki, otaczające nasiona.
Torebnica, owad półpokrywy z rodziny mszyc.
Torebny, Torbowy, dotyczący torby.
Torero, hiszp., zapaśnik w walkach byków, walczący pieszo.
Torf, nm., szczątki roślin zgniłych pod wodą, przeważnie traw, mchów, wodorostów, sitowia, skrzypów i inn. roślin błotnych, oraz zbutwiałych włókien roślinnych, na wpół zwęglonych razem z piaskiem i mułem, używa się jako materjał opałowy a. na nawóz.
Torfiarka, nm., maszyna do wydobywania torfu i krajania go na cegiełki (fig).
Torfiarnia, nm. miejsce, gdzie kopią torf, kopalnia torfu.
Torfnik, nm., owad z rzędu, dwuskrzydłych.
