Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/11

— Nienawidzę was tak samo, jak wy nienawidzicie Polaków...
 Zapanowało milczenie. Zdało się, że mają sobie jeszcze coś do powiedzenia, albo raczej, że skoczą na siebie, gdyż stali oko w oko, wyciągnięci jak struny.
 — Pan pofolgował swej nienawiści, atakując nas... — rzekł Kuna ze stalowemi dźwiękami w głosie. — Ja, niestety, muszę panować nad sobą, lecz mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze kiedy...
 Oficer zmieszał się.
 — Jeśli pan sądzi, że to nie było z mej strony omyłką...
 — Nie, nie sądzę tego wcale! — wtrącił Kuna cierpko.
 — ... to ja nawet osobiście będę gotów dać panu sposobność...
 — Doskonale. Jaka pańska godność?
 — Oberleutnant Hans Gronosky aus Oppeln.
 Z kolei Kuna wymienił swe nazwisko, zaczem zasalutowali sobie i rozeszli się.
 Podczas tej wymiany zdań, tuż przy granicy polsko-niemieckiej, Grenzschutzlerzy wynieśli rannych i zabitych poza pobliskie haszcze i wkrótce cała ta partja przepadła w oddali.
 Rozpamiętując później to zajście, Wiktor, który nie wierzył ani chwili, aby można było wziąć błękitnych żołnierzy za powstańców, miał przekonanie, iż ów Gronosky puścił wodze swej nienawiści do wojska polskiego i nie byłby wahał się wyciąć jego straży w pień, gdyby nie był odrazu spotkał się ze stanowczą odpowiedzią z kulomiotów.
 W tych dniach powstania odegrał on na uboczu rolę bardzo nikłą — przyznawał to w obrachunku z sobą. Wszelako czyliż na terenie śląskim byłby mógł dokazać większych rzeczy? Czyż nieprzygotowane, można powiedzieć przypadkowe to powstanie, z góry skazane na szybką likwidację, dawało pole do akcji na większą skalę?