Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/162

nia mnie stąd, lecz nie przypuszczałem, że panią ujrzę w tych murach, gdzie mieszkają cierpienie i smutek.
 „O wdzięczności jego nie mogę myśleć bez rozczulenia.
 „Przy pożegnaniu Augustyn ozwał się:
 — Podobno pani uczy się po polsku?
 — Tak! — odparłam. — Idę śladami Wiktora.
 „Mam w Bogu nadzieję, że jutro będzie on mógł stanąć w szeregu procesji Ślązaków, którzy odbierać będą bierzmowanie polskości.
 „Liebster Viktor, ja pójdę także w tej procesji...“
 Nad tym listem porucznik zastanowił się głęboko. Po długiem milczeniu wyszedł z restauracji do Komisarjatu a, wróciwszy, ozwał się do Froncka.
 — Czy panna Matylda zamierza jutro rano sama zabrać pana Widerę z więzienia?
 — Ja! Tak pedziała.
 — Wrócisz teraz do Gliwic z dwoma młodymi ludźmi, którzy jutro rano pojadą z tobą o świcie przed więzienie. Zabierzecie pana Widerę. (Napiszę do panny Matyldy kilka słów, aby bezwarunkowo nie wychodziła od dra Styczyńskiego i nie towarzyszyła wam). Skoro pan Widera wsiądzie do samochodu. ruszycie w stronę Wilczej, jakby odwożąc go do domu. Lecz zaraz za miastem zboczycie w stronę Ligoty, rozumiesz? Tam, na głównym trakcie spotkacie samochód a w nim zobaczycie mnie i kilku ludzi. Pojedziemy razem do Bytomia.
 Froncek, słuchając, przypominał konia strzygącego uszami.
 — Uch! — westchnął. — Żeby im tak namajtać klej oni na pana Widerę nastajom, te gizdy: Ale, jak bydzie strzylanie, to z cego, panie porucniku?
 — Dostaniesz karabin i rewolwer.
 Słodki uśmiech wytrysł na czerstwej gębie smyka.
 — A teroz nic nie dostane?