Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/186

 — Niewielkie rzeczy. Nie obawiaj się. Są to przeważnie robociarze, którzy nie umieją obchodzić się z bronią.
 — Tak sądzisz?
 — Nic groźnego! Wystrzelać te polskie psy z ulicy Gliwickiej, a reszta — bagatela.
 Pokrzepieni na duchu wychylili piwo.
 — Może nie przyjdzie do niczego tak szybko? — pocieszał się jeden z nich. — Bo przecież rząd berliński wzywa G. Śląsk do spokoju?
 — Ach, ty ośle, z tego właśnie widać, że gotujemy się do napaści i rzetelnej rozprawy. Rząd nasz tak mówi głośno, aby potem mógł powiedzieć, że to nie jego wina, że nakazywał spokój.
 — Ach so... — mruknął pouczony Orgeszowiec i spytał odważnego kamrata:
 — Masz flotę?
 — Czemu pytasz?
 — Mógłbyś postawić wódki.
 — Poczekaj do wieczora. Jak dobrze pójdzie, wyprawię wam dzisiaj bibę.
 — Za co?
 Młokos wydobył z zanadrza kilka niedużych kartek, wyciętych z grubego papieru, z napisem francuskim: Carte d‘identite. (Dowód osobisty).
 — Za to! — zawołał śmiejąc się i ciągnął: — Wiecie, co to jest? Otóż francuzy zaprowadzili teraz takie karty legitymacyjne, bo chcą wylewać z G. Śląska przybyszów, co im się nie podobają. Takie legitymacje to coś dla Polaków. Im więcej będą ich mieli, tem więcej wojaków nasprowadzają sobie z Polski.
 — A skąd ty masz tyle tych kart?
 — O, jakiś ty jołop! Czy to nasi nie potrafią nadrukować takich kart?
 Z dalszej rozmowy okazało się, że postanowił on pójść do Komisarjatu Polskiego i ofiarować te