Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/258

 Wiktor sięgnął wtedy po swój browning. Wkrótce jednak nie miał czem strzelać. Usiadł tedy na podłodze i teraz dopiero odwrócił się do panny Jadwigi. Zapachniały mu jej włosy niemal dotykające jego twarzy. Położył dłoń na jej piąstce, o podłogę opartą, i szeptał:
 — No, czy to jest „byle co“?...
 Uśmiech jakiś urwisoski zachybotał między nimi. Panna Jadwiga uniosła głowę i ukazała mu uśmiechem okraszoną twarz, która wydała się mu tak ładną, jak jeszcze nigdy. Wiele więcej niż ładną. Olśniła go potęgą wyrazu, objawiła mu się w swej istocie, w zachwyt go wprowadzając. Spotkały się ich spojrzenia, zdawało się jakby byli zajrzeli sobie w dusze i przez cząstkę czasu, co mogła być sekundą lub wiekiem, zatrzymało się w nich życie.
 A strzelanina nagle umilkła.
 — Co będzie?... — szepnęła panna Jadwiga.
 — Źle będzie.
 — Co?
 — Nowy szturm.
 — Jeszcze gorszy?
 — Gorszy.
 — Pan nie ma czem strzelać?
 — Nie mam.
 — Boże!... Ja poczołgam się po karabin?
 — Nie! — przytrzymał mocno jej rączkę i, zamieniając się w słuch, wymamrotał: — Tam coś się gotuje...
 Ustała walka, lecz nie ustał piekielny rozhowor uliczny. Skupił się przy narożniku domu i porucznik odgadł, iż tak jak w ataku na Lomnitz, bojówka przystępuje do podpalania gmachu. Ogień miał otworzyć jej wstęp do Komisarjatu i rzucić na jej bagnety garstkę Polaków.
 Istotnie zerwał się straszny trzask, huk, łomot. Walono granatami w okiennice i drzwi restauracji,