Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/273

 — Mógłby to uskutecznić jedynie ktoś taki, co mieszka za Przemszą i wraca teraz do domu — zauważyła panna Matylda. — A takiej osoby nie mamy.
 — A czy ja nie mogłabym ujść za mieszkankę Modrzejowa, Sosnowca lub Dąbrowy? — spytała panna Orzelska.
 — Pani by się odważyła? — zawołała pani Kuhnowa.
 — Jeżeli potrzeba... — wyrzekła panna Jadwiga i zarumieniła się mocno.
 Froncek patrzał w nią wielkiemi oczyma z gębą nieco rozwartą.
 — A kai mają Ausweiss? — spytał sprytny karlus
 — Czy przepustka konieczna?
 — A dyć nima tak dobrze. One zjelenioki takie głupie nie som, aby tako fajno freliczka zawierzyć.
 — Ja posiadam francuską kartę legitymacyjną. To może wystarczy?
 Na to Froncek jął drapać się z powagą po płowym łbie, a panie czekały orzeczenia autorytetu. Znał on te „cartes d‘identite“ i ważył w mózgownicy, jak straże graniczne odniosłyby się do takiego dokumentu.
 Wreszcie rozjaśniła się jego pyzata twarz i przemówił:
 — Probe frei! Możno próbować. Kiej te sapramynckie Heimatstrojery łobocom pikne auto i pikna paniusia chnet łogłupiejom.
 Zalecał, by panna Orzelska wyjechała samochodem, jakby wracając z wizyty u państwa Kuhnów, i ofiarował się towarzyszyć jej, chcąc w zetknięciu ze strażami wystąpić z pyskiem. Doświadczenie nauczyło go, że trochę bezczelności, a nawet więcej niż trochę, znakomicie pomaga ludziom w tarapatach.