Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/333

wy i jeszcze lepiej obejrzeć swą następczynię w sercu Wiktora. Wreszcie ozwała się do niego:
 — Teraz pokaż mi tulipany swego ojca i... muszą nas pożegnać.
 Skłoniła głowę zdaleka w stronę panny Jadwigi z wyniosłem:
 — Mademoiselle...
 Wyszła. Nie puszczając Wiktora od swego boku, czyhała na moment, gdy Matylda odsunie się od nich. Opuściła ją znajomość mężczyzn, rutyna w grze erotycznej i cała sztuka życia. Bo, chcąc wskrzesić w nim miłość, sama rozbudziła w sobie płomienne uczucia i nagle miłość jej spiętrzyła się do wyżyn. Nigdy nie kochała go, nie pożądała tak gorąco, jak w tej chwili, gdy niejako namacalnie przekonała się, iż straciła go bezpowrotnie. Lwica salonowa zamieniła się w przeciętną dziewczynę z załzawionem sercem.
 — Czy ty mnie już nic nie kochasz?.. — wyszeptała drżącym tonem, wstydząc się sama przed sobą tego nierozsądnego powiedzenia.
 — ... Wyleczyłem się.
 — Z pomocą tej blondyny?
 — Z bezwiedną jej pomocą.
 — Jakto?
 — Przez to samo, że ją ujrzałem.
 — Czyż to taka piękność? — zachichotała urągliwie.
 — To kobieta jedyna dla mnie.
 — Bo jej jeszcze nie masz.
 — Bo łączy nas wszystko: sympatja dusz, jeden cel, jedno umiłowanie, niemniej jak miłość.
 — Ona cię kocha?
 — Kocha!
 — Kiedy wasz ślub?
 — Nie wiem jeszcze.
 — Życzę ci...