Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/353

niętemi oknami podejrzewać trzeba było ów przygodny azyl dla bezdomnych. Dookoła tej rudery zaległo milczenie.
 Gdy Wiktor i Froncek weszli do zaśmiecionego, ciasnego kurytarzyka, zbiegła do nich po schodach ciemnowłosa niewiasta, mało ale zato niechlujnie odziana, z gołemi łydkami i obnażonemi po łokcie ramionami. Resztki niewątpliwej urody podkreślone były mocno szminką, przez co twarz wydawała się jeszcze więcej zniszczoną, aniżeli była w istocie.
 Z chmurną niechęcią przyjęła pani Wernerowa tych, snać niepożądanych, gości.
 — Was wollen Sie hier?!
 — Szukam pana Wernera — odparł Wiktor.
 — Pana Wernera?... — nie dowierzała niewiasta. — Niema go; jest w swym „interesie“. Tu nikogo niema.
 — A w szlafhauzie także niema nikogo?
 — Niema nikogo. Co to pana obchodzi? Czego pan tu szuka?
 Przez chwilę porucznik wahał się co powiedzieć, w jaki uderzyć ton. Wreszcie ozwał się ostro, miażdżąc ją badawczem spojrzeniem.
 — Ubiegłej nocy było tutaj trzech ludzi. Gdzie oni są?
 — Tu nie było nikogo i niema! — wymamrotała widocznie wylękniona kobieta.
 A on nacisnął na klamkę najbliższych drzwi. Były zamknięte. Lecz trzymające go tam podejrzenia wzrosły, gdy pani Werner przyskoczyła do drzwi tych tak, jakby chciała zamknąć im wstęp do wnętrza tajemniczego mieszkania.
 — Zaraz przyjdzie tu policja i otworzy!... — chciał przerazić ją Wiktor i dodał: — Niechaj pani sama otworzy zaraz!
 — Nie mam klucza. Tam nikogo niema.
 — To my sami otworzymy! — odrzucił z determinacją porucznik.